volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE

227 CONSILIA. 228
lunt. Quo pauciores liodie boni sunt, eo maiore in
pretiö bonitas ipsa nobis esse debet, ubiennque apparet.
Tu vero, ut audio, non exiguum et prudentiae
et sinceritatis et sanctitatis specimen in eo
praebes, quod quum munus periculi et laboris plenum
ingenti difficultate istic sustineas, ita te geris,' ut
piis ac cordatis omnibus abunde satisfacias. Proinde
morito et istas tuas virtutes suspicere, et te
in Domino amplecti ao colère debent quibus cordi
est ecclesiae aedificatio. Quantum ad me attinet,
utinam luculentiore aliquo documente ostendere posaem,
quantopere te amem, quantumque tibi defer
ram. Quod tarnen unum mihi restât, polliceor tibi
meas ad Deum preces testes fore eius caritatis,
quam humanis officiis experiri non potes. Interim
ecclesiis vestris - ex animo gratulor, quibus praeter
sinceriorem doctrinam tot egregia bona contulit
Dominus. Neque enim parvo aestimandum est,
quod tales habent pastores a quibus regantur et ordinentur,
quod adeo bene moratae sunt, quod adeo
praeclara forma constitutae, quod optima disciplina
praeditae, quam iure Tocare possumus optimum atque
adeo unicum retinendae obedientiae vinculum.
Nos enim magna nostra molestia experimur quid
valeat, dum earn desideramus, nee ulla ratione possumus
ad earn pervenire. Haec res facit, ut saepe
animo vacillem ac minus strenue functionem meam
exsequar. Quin etiam desperarem prorsus, nisi succurreret
ecclesiae aedificationem semper esse opus
Domini, quod ipse virtute sua prosperabit, etiamsi
nos adminicula omnia deficiant. Est tarnen hoc
magnum rarumque bonum, adiuvari tam necessario
praesidio. Itaque ecclesias nostras tum demum rite
suffultas arbitrabor, ubi isto nervo colligatae fuerint.
Caeterum confessionem vestram quae nuper
fuit édita, inspexi tantum. Percurrere nondum per
opportunitatem licuit. Habet tarnen ab iis viris
testimonium, quorum iudicio facile acquiesco. Tarnen
in commendatione caelibatus cuperem vos esse
paulo parciores. Ignosces hac in re meae simplicitati,
quod libère tibi exponere non dubito, quid
mihi non ita placeat. Video consilium vestrum non
omnino destitui aliqua ratione. Coniugio qui impliciti
tenentur, minus sunt ad opus Domini expediti:
ut magnopere ab hac rémora solutos esse expédiât,
qui se totos volunt Domino consecrare: deinde
ipsa continentia non minimam sacro ministerio
dignitatem commendat. Postremo non vi nee
tyrannice adigitis ad caelibatum qui in functione
sunt ecclesiasticä, sed quod iudicatis in rem esse
ecclesiae, simpliciter illis consulitis ac suadetis. Atqui,
ut fatear coningium multa et varia impedimenta
secum trahere, a quibus optandnm sit liberos
esse Christi servos: non tarnen eiusmodi esse
concedam, quae ab officio illos revocent. Turn vicissim
obiiciam, caelibatum quoque suas habere in-
commoditates : easque non parvas nee unius generis.
Nondum de oontinentiae difficultate loquor.
Sed dico caelibes non minoribus neo pauoioribus
distrahi avocamentis, quam coniugatos: aut certe
parum esse discriminis, quin utrique ex aequo distrahantur.
Quod si etiam constaret nihil caelibatu
liberius, coniugio nihil esse magis impeditum: obstare
tarnen id non debet, quominus nocessitati consulatur.
Certum est autem, coniugio multos utiliter
carere non posse, qui sunt prae aliis ad ministerium
idonei. Ad secundum respondeo, Dominum
optime omnium providisse, quibus ornari dotibus
suum ministerium cönveniret. Videmus autem longe
abesse, quin caelibatum inter eas commendarit (1.
Tim. 3, 2; Tit 1, 6). Quod non imperatis earn
certa lege, probo. Bed vide ne illud ipsum legem
sit praescribêre, minoris aestimare eos qui uxorcs
duxerint, quod videantur nonnihil ornamenti amisisse.
Neque in veteri ecclesia lex erat, quae eogeret.
Sed ita invaluerat praepostera caelibatus
admiratio, ut coniugium in episcopis dedecore nota-
Tetur. Postea sensim irrepsit legis severitas, quae
innumeras malorum formas nobis peperit:. quid boni
attulerit, non possum iudicare. Proinde semper ve
sic te earn administrare confido, ut nullius exhortatione
opus habeas. Magis optarem abs te admoneri,
si quando tibi occasio daretur, et tantum otii
1) Vides hanc epistolam antiquioribus adnumerandam esse.-