volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE

221 OONSILIA. 222
a populo approbatum esse, antequam in ministerii
possessionem mittatur. Quod si quis se ipsum intrudit
alia via, ubi in ecclesia ordo iam constitutus
est, légitima vocatione destituitur. Ex eo tarnen
nego seqtii, populum electioni sui pastoris praeesse
debere. Testatur scriptura, institutes fuisse per oppida
ac vicos ab apostolis pastores cum populi consensu
(Act. 14, 24). Sed illinc constat praefuisse
ipsos sua prudentia et autoritate tanto negotio, ut
populum regendo omnia decenter fièrent et absque
tumultu. Viguit porro eadem politia in ecclesia
Christiana, quamdiu ordini äc disciplinae locus remansit.
Quare si hoc ius vobis adrogatis, ut pro
arbitrio asciscatis vobis pastores, hoc nihil aliud est
quam ordinem a Deo positum cum honestate Christiana
convellere. Accedit alterum. malum, quod temerariae
illae mutationes, et perpetuae novationes,
non possunt non certissimum periculum et pessimam
caudam secum trahere: ac vitium illud plane
damnandum est. Scio natura hoc quaeri, quia placéat:
sed tanto consultius est ilium nativum pruritum
somel exstinctum esse. Hoc vero quum in vita
humana perpetuum usum habeat, tum in primis ea
in re qua de agitur. Fit enim Satanae artificio, ut
de die in diem huius et illius pastoris tacdium nos
corripiat, ut tandem sapor et gustus verbi Dei in
nobis evanescat: quumque appetitu incerto et immoderate
feremur, nihil quod rectum sit et salutare
amplius admititamus. Iam ut non. defuerit vobis
ratio quacdam et apparentia, ut vocant; tarnen non
desinit vitiosus esse agendi modus. Quae tarnen
ratio subesse potuit? Quum unus ex vestris ad
certas ecclesias visitandas profectus esset, alter illius
loco submissus est cum vestro iudicio et approbatione:
ignotus vobis esse non poterat qui iam multo
ante concionatus fuerat apud vos.. Neque coniecturis
actum fuit, quum et de doctrina et de vita
constaret. Si quis ilium despicit, arrogantiam cum
superbia in Deum. prodit. Quid igitur sibi hoc
vult, quum idem ille et legitime electus, et fideliter
defunctus pastoris inter vos munere, uti etiam apposita
ad earn rem Dei dona in ipso exstant, iam
vero minus vobis adlubescat? Quern vero illi praefertis?
hominem incognitum. Quis vero superest
a temeritate apertissima vos nunc purgandi locus?
Regeritis scilicet, istnm multo ornatius dicere. Sic
nempe meministis illius Pauli, sententiae: Quod
regnum Dei non sit in sermone, sed in virtute (1.
Cor. 4, 20)? Proinde ut ipse alibi confirmât, ille
unus in pretio nobis sit, qui ost in Christo nova
oreatura (2. Cor., 5, 17): neque' haereamus in came
et apparentia ilia externa, quae .nobis oculos hebetet,
ne sincere, ut par est, iudicare possimus. Cavendum,
inquam, a larvis, id est, ab omni eo quod
extra sese ostentat, ubi ut plurimum fucus latet:
sed ad id quod praecipuum et verum est intenda-
mus, atque illic pedem figamus. Atqui bene iudicandum,
ubi malum non apparet. Concedo, ubi de
aliquo pro fratre agnoscendo agitur: sed quum de
instituendo pastore agitur, longe aliud examen requiritur.
Interea vero meis istis verbis praeiudicium
cuiquam fieri nolim, quum qui sit nobis incognitus,
eo doterior non sit in sese. Tantum hoc damno ut
levitatis et temeritatis plenum, quod eo loco et ad
tale munus hominem adhibere audemus, quern minus
idonee exploravimus, ut legitimum de illo testimonium
praecedat. Scriptura enim ita pastorem
probum esse vult, ut et talem agnosci haberique
praescribat. Enimvero si quis se ipsum ita immittat
atque ingerat, ut iste a vobis inductus est, iam
ipso ambitionis notam sibi inussit, ut non inquiratur
ulterius. Ego sane malim pugnum mihi prae-'
cidi, quam ferre ut aut ea ratione intromitterer, aut
intromissus coenam ministrarem, uti erga ipsum a
vobis hac in re per tumultum gesta sunt omnia.
Tanti momenti est vel unum exemplum. Pertinet
omnino ad pastoris veri munus Mosis exemplum,
quum neminem ex Domini populo non prophetam
esse optaret (Num. 11, 29). Agnoscere etiam oportet,
adeoque locum cedere quantum est in nobis,
illis, qui dona ilia acceperunt a Domino quae ad
ecclesiam aedificandam conférant: quod ad fratrem
nostrum spectare non dubito, uti aperte ostendit,
quum ilium admisit etiam promptius quam ipse fecissem.
Sed ut res ipsa per se excutiatur, quis
vobis suggessit penes populum esse, ut pastorem
temere mutetis, prout hie potius quam ille, huius
vel illius oratio aut ornatus in dicendo vos plus
minusve ceperit: aut penes populum esse pronunciare,
placere sibi ut coenam ministret? Quin relegamus
potius huiusmodi ambitum ad claustra monachorum,
quum Dei ecclesiam alia moderatio prorsus
deceat? Vos vero plus etiam audetis quam par
sit, si ex una concione statim fertis scntentiam.
Non pertinet, ut puto, ad onines huius vitii notatio.
Nam vel unum susurronem huius turbae autoretn
esse potuisse mihi persuadeo. Quum tarnen
ita vos humiliavit Dominus, ut ista tentatione abropti
fueritis, ego sane vobis vehementius obstitissem
quam a fratre nostro factum sit. Ut enim laudo
ipsius modestiam, ita etiam motum ilium insolentem
maiori severitate mihi refraenandum esse duxissem.
Accedunt et circumstaistiae quae malum exaggerant.
Habetis pastorem in carcere detentum. Illo ita absente
tales motus excitare, an excusationem ullam
admittit? Inter extraneos ita tumultuari, ut quum
illos vobis una modcratione conciliare debueritis»
iam ipsorum iudicio obnoxios reddatis, qui in vesstrao
ecclesiae administratione tam praocipitanter vos
geritis? Neque vero offendi vos oporteat mea ista acerbitate.
Si enim essem apud vos, vehementius multo
urgerem istud publicum delictum, cuius momentum