volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE

171 CONSILIA. 172
profectam non esse satis liqueat. Itaque nihil certius
quam coelestem vocari Christum, vivificantis
spiritus respecta.
Secundo ad Philippenses capite (v. 7) non infitior,
quin forma hominis sit vilis ot abiecta conditio:
sed ex toto contexta facile oolligitur in vera hominis
natura exinanitum fuisse Christum. Quid enim
hoc sibi vult, figura repertum fuisse tanquam hominem,
nisi quia ad tempus non resplenduit divina
gloria, sed tantum apparuit humana species? Atque
hue pertiuet exaltatio: quia diserte novam gloriam
adeptus fuisse dicitur- Christus, quia se ipsum
exinaniyit.
Utounque locum ex 2 ad Hebraeos capite (v.
11) torqueat, non tarnen extricare se potest. Ex
uno esse dicit "autorem sanctitatis, et eos qui sanctificantur,
nempe ex Deo. Atqui potius intelligi naturae
communicationem, ex contextu evincitur.
Continuo enim post subiicit apostolus: Ideo non
erubescit eos vocare fratres. Si autem prius dixissot,
fidèles ex Deo esse, in tanta dignitate quaenam
esset erubescentiae ratio? Sed ideo non erubescere
dioitur Christus, quia pro immensa sua gratia ad
sordidos et ignobiles se aggregat. Frustra autem
obiectat Menno, impios alioqui fore Christi fratres :
quia scimus filios Dei non ex carne et sanguine,
sed ex spiritu nasci per fidem. Proinde fraternam
communicationem non facit sola carnis societas. De
pueris inscite nugatur, quando simpliciter intelligit
propheta (les. 8, 17), cuius testimonio utitur apostolus,
servos vel discipulos. Nee minus temere garrit,
Mariam fratris sui fore matrem, si Christus secundum
carnem frater noster sit, quum plus satis
trita sit phrasis hebraica, fratres Tocari consanguineos
quoslibet. Tametsi autem apostolus hunc honorem
assignat solis fidelibus, quod ex uno sint
oum Christo: non tarnen sequitar, quo minus ex
eodem fonte nascantur increduli: quemadmodum ubi
dicimus Christum factum esse hominem ut nos faceret
Dei filios, non extenditur haec loquutio ad
quoslibet: quia fides media interponitur, quae nos
in Christi corpus spiritualiter inserit. Nimis impie
et scélérate obiicit, debuisse Christum statim ab initio
ex Adam nasci, quum primogenitus sit inter
fratres. Primogenitura enim non ad aetatem, sed
ad gradum honoris et virtutis eminentiam refertur.
Argumentum decimum quintum nimis inscite
eludit. Clara sunt apostoli verba: Quando pueri
participant carnem et sanguinem, eorum quoque
participem fieri Christum oportuit (Hebr. 2, 14).
Quod de natura humana dictum est, Menno sine
ratione et sine pudore ad peccatum torquet. Improbius
etiam est, quod relativum pluralis numeri
tantum ad carnem restringit, et earn fictitiam: ac
si nihil diceret apostolus, Christum eiusdem nobisoum
naturae socium et consorfcem statuens. Nee
quidquam est momenti in eius cavillo, Christum
fore peccatorem ex peccatoribus, si verus homo sit:
quia non concedimus naturae corruptelam fuisse in
Christo, sed docemus absque vitio oreatum fuisse
hominem.
Locus ex secundo ad Hebraeos (v. 16), ubi dicit
apostolus, Christum sumpsisse semen Abrahae,
impium Mennonis et Serveti commentum répudiât,
quod receperit Christus in gratiam homines. Nam
illic apostolus ut gratiam amplificet, qua dignatus
est Christus humanum genus, angelos cum hominibus
comparât, quod scilicet praetulorit angelis homines,
hominum naturam induendo. Nam si per
semen intelligit posteras, idem et de angelis fateri
cogetur, nempe sobolem ab Ulis procreari: aosimentitus
esset Christus, dicens nos angelis similes fore
post resurfectionem. In praesenti verbi tempore
futilis est argutia. Nam usitato more âtuauttôç loquutus
est apostolus, ut olarius tarn insignem gratiam
ante oculos nobis poneret. •>.
De utraque in Christo natura non modo inscite
garrit, sed confuse omnia permiscens, secum ipse
pugnat. Tradit Petrus nos divinae naturae fore
consortes (2. Petr. 1, 4): sed hoo nonnisi ad qualitatem
referri potest., quatenus scilicet renovabimnr
in coelestem gloriam. Alioqui corruptibile hoc nostrum
corpus fieret tum Deus. Quomodo autem non
horret Menno et abominatur mutationem caruis peccatricis
in Dei essentiam, quum tantopere réfugiât,
quod tarnen absurditate caret, filium Dei carne nostra
fuisse indutuin? Adde quod secundum Petri
mentem societas divinae naturae praesentem hominum
naturam, quatenus infirma est, abolebit. In
Christo autom longe diversa ratio qui simul et semol
Deus et homo fuit. Iam vero si humanam
substantiam Christo tribuit integram et puram ab
omni labe, qualis in Adam fuit ante lapsum, sequitur
non ex Dei semine progenitam fuisse Christi
carnem, sed ex nomine: nisi dicere forte malit vel
de nihilo vel ex terra creatam fuisse. Cur dictum
Athanasii improbet, Christum constare ex duabus
nataris, sicut homo personaliter constituitur ex
anima et corpore, monstranda est ratio, cur tam
apta similitudo displiceat.
Si locum Petri (Epist. 1, c. 3, 18) tergiversando
involvit, ubi Christum dicit mortuum esse
carne, vivificatum spiritu, non miror. Quomodo
enim se expediet, quum virtutem qua carebat Christi
caro, Petrus spiritui adscribat? Durius etiam eum
premit Pauli dictum, ubi Christum asserit passum
fuisse pro infirmitate carnis (2. Cor. 13, 4): quia si
divina fuit Christi caro, infirma fuit divinitas. Hue
etiam pertinet quod Christus passiones nostras et
affectas sustinuit, similis per omnia nobis factus
excepte peccato. Nam si dolori et timori, cunctis
I Monique nostris infirmitatibus subiecta fuit Dei na-