volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE

167 CONSHJA. 168
5, 19): Erat Deus in Christo mundum reconcilians
sibi, non imputans hominibus pcccata. Notanda est
etiam quae mox subiicitur iustitiae ratio. Eum qui
peccatum non noverat, peccatum pro nobis fecit, ut
iustitia Dei essemus in illo (ibid. v. 21). Haeo
brevis admonitio sanis et modestis lectoribus, ut
Bpero, contra Osiandri praestigias muniendis sufficiet.
Neque enim longum volumen scribere nunc
vacat, nee expedire iudico.
CONTRA MENNONEM.1)
Galvinus Micronio.
Tu vero, integerrime frater, minime Uteris tuis
me obtundis, quibus intcrpellari gratum est ac iucundum.
Tantum cuperem laetius tibi dari argumentum,
ut mihi gaudium tuum commune esset.
Sed quando ita Domino nos exercere placet, curas,
quae te publica ecclesiae causa angunt, inter nos
communicari molestum esse non debet. Utinam
vero ad te iuvandum facultas voto par suppeteret.
Caeterum quidquid in me est operae ac subsidii, libenter
tibi impertiar. Mennonis doctrina, quam ex
deliriis Manichaeorum hausit, mihi non erat incognita.
Fallacias non ita penitus tenebam: quibus ut
öbviam eas, fatendum est ac dilucide cxplicandum,
sicuti te fecisse non dubito, Christum Deum manifestatum
in carne, verum esse Dei filium. Et quanquam
nomen filii proprie in divinam naturam cornpetit,
et ad earn refertur, hominem tarnen ilium ex
virgine genitum proprie filium vocari. Quia quatenus
mediator est et caput ecclesiae Deus et homo,
filium Dei natura esse oportet, ut adoptionis gratia
nos sibi coniungat. Caeterum inde praepostere colligitur,
genitum esse hominem ex patris semine:
quia propter arçanam sacramque unionem divinitatis
cum carne, totus Christus vere dicitur filius,
sicuti praecipue ex Pauli verbis primo ad Romanos
capite (v. 3, 4), item etiam nono (v. 5) liquet.
Quibuscunque enim cavillis ludat Monno, perspicuus
est sensus, filium Dei esse ox semine Davidis
secundum carnem. Item, Christum, qui Deus est
benedictus in saecula, ex Iudaeis originem trahere
secundum carnem. Itaque frustra locos arripit, ubi
vocatur Christus homo Dei filius: quia in totam
Christi personam nomen hoc merito confertur. Quod
autem e coelo venisse Christus dicitur, et a patre
exÜ8se, ad carnis essentiam perperam trahitur. Quia
etsi inde colligere licet Christum verum esse Deum;
hoc tarnen non tarn de substantia sua, quam de officio
praedicat: quia testari vult nihil se tradere nisi
divinum.
Forro argumenta, quibus orthodoxa dootrina
probatur, diluere volens, nihil aliud quam frivolis
cavillis elabitur. Si in carnom mutari potuit Spiritus,
quia Deo sunt omnia possibilia, ergo et pater
verti in carnem potuit. Quod si demus, ubi erit
illud, coelum et terram ego impleo? Tota enim divinitas
erit corpus unum, quod loco comprehend!
necesse est. Iam si corporea fuisset divinitas in
Christo, falso dixisset Deum esse spiritum. Item
a resurrectione sua, spiritum carnem et ossa non
habere. Nam si excipiat Menno, mutatum fuisse
spiritum in carnem, ut desineret esse quod erat,
nihil absurdius fingi potest. Feribit onim aeternitas
essentiae spiritualis. Adde quod si ex Dei semine
penitus est Christus homo, iam non una neo
simplex erit Dei essentia, sed in partes secabitur:
atque ita in Deo erit divisio, quam Menno inter
duas Christi naturas non admittit. Quod obiioit
non fore alioqui verum illud Ioannis, verbum carnem
esse factum, quia fieri non signifieet assumere,
nugatorium est. Nam certe apostolus 2 ad Hebraeos
capite (v. 14) a Ioanne non dissentit: qui
tarnen assumendi verbo utitur. Et satis constat
hüius loquutionis ratio: quia et fieri rex dicitur, qui
ante homo privatus fuit; quia ineipit esse quod ante
non erat. Itaque vere et apte, ubi carnem induit
filius Dei, dicitur caro factus.
Putidum est eflugium, dici filium hominis, quia
hominibus promissus est. Secundum vero commentum
adduecns Menno, satis déclarât eflugia se quaerere.
Palam vero est hobraico more vocari filium
hominis verum hominem. Nam Christus haud dubio
phrasin linguae suao retinuit. Quid autem per
filios Adam intolligi conveniat, extra controversiam
esse debet. Ac ne longius abeamus, locus Psalmi
oetavi (v. 4) quem ad Ghristum apostoli accommodant
omnem controversiam dirimit: Quid est homo
quod memor es eius, aut filius hominis quia visitas
eum? Quod do masculino génère nugatur, colore
prorsus caret: quia filius hominis vocatur, cuius
origo vere ex Adam fluxit.
Quum dieimus oportuisse in carne nostra expiari
peccata mundi, frustra hoc prineipium convellere
nititur Menno: quod clare a Paulo asseritur 5
ad Romanos capito (v. 10, 19). Nam quod contra
obiieit, neminem ex carne pcccatrice prognatum potuisse
legem implere, solutio petenda est ex 8 ad
Romanos capite (v. 3) ubi docet Paulus expiationem
faetam in similitudine carnis pcccatricis. Naturam
enim hominis non a prineipio fuisse corruptam notum
est, sed vitio accidcntali. Quid ergo obstat
quo. minus < filii sui carnem Deus sanetificare potuerit?
Argumentum etiam illud firmum manet: Nisi
1) Epp. et Hesp. ed. Genev. p. 298, Laus, p. 590, Hanov. fuerit genoratio hominis Christi, novam fuisse crea-
p. 664, Chouetp. 408, Amst. p. 186. Pertiuere videtur ad a. 1556. tionem. Nam quod excipit non fuisse novas créa-