volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE

ICI CONSILIA. 162
pacificans per sanguinem crucis eius, etc. (Col.
1, 20). Item: Erat Deus in Christo mundum
sibi reconcilians, non imputans hominibus peccata
(2. Cor. 5, 11)). Item: Gratos nos habuit in rîilecto
filio (Epb.es. 1, (i). Item: Ut ambos in unum
hominem reconciliaret Deo per crucem (Ibid. 2, 15).
Ratio huius mysterii ex 1. ad Ephosios capito petenda
est, ubi postquam docuit Paulus, nos in Christo
fuisse electos, simul addit, nos in eodem gratiam
esse adeptos. Quomodo coepit Deus favore suo
complecti quos anto conditum mundum dilexerat,
nisi quia amorem suum exseruit, ubi reconciliatus
est Christi sanguine? Nam quia Deus fons est
omnis iustitiae, necesse est, ut homo quamdiu peccator
est, illum habcat hostem, et iudicem. Quare
principium amoris est iustitia, qualis a Paulo describitur
: Eum qui peccatum non noverat, pro nobis
peccatum fecit, ut essemus iustitia Dei in ipso (2.
Cor. 5, 21). Significat enim gratuitam iustitiam
adeptos Christi sacrificio, ut Deo placeamus, qui
natura sumus filii irae, et per peccatum alienati
(Ephes. 2, 3).
Qnod autem vere Christus sua obedientia nobis
gratiam apud patrem acquisierit ac promeritus
sit, ex pluribus scripturae locis certo et solide colligitur.
Nam, teste Paulo, reconciliati sumus et reconciliationem
accepimus per eius mortem (Rom.
5, 10). Atqui reconciliatio locum non habet, nisi
ubi offensio praecessit. Sensus ergo est, Deum, cui
propter peccatum eramus exosi, morte filii sui placatum
fuisse, ut nobis sit propitius. Ac diligenter
notanda est quae paulo post sequitur antithesis:
Sicut per transgressionem unius peccatores constituti
sunt multi, sic per obedientiam iusti constituentur
(Ibid. T. 19). Sensus enim est, sicut Adae peccato
alienati a Deo sumus, et destinati ad interitum,
ita Christi obedientia nos in favorem recipi tanquam
iustos. Ncc futurum verbi tempus praesentem
iustitiam excludit, sicuti ex contextu apparet.
Nam et prius dixerat ^açtff/ua ex multis delictis esse
in iustificationem. Caeterum, quum diximus Christi
œcrito partam nobis esse gratiam, hoe intelligimus,
sanguine eius nos fuisse mundatos, et eius mortem
expiationem fuisse pro peccatis: sanguis eius emundat
nos a peccato (1. Ioann. 1, 7). Hic sanguis est
qui effunditur in remissionem peccatorum. Si hic
effectus est fusi sanguinis, ut non imputentur nobis
peccata, sequitur eo pretio satisfactum esse iudicio
Dei. Quo pertinet illud Baptistae : Ecce agnus
Dei qui tollit peccata mundi (Ioann. 1, 29). Nam
omnibus legis sacrifiais Christum opponit, ut impletum
in eo solo doceat, quod figurae illac inonstrarunt.
Scimus autem quod passim dicat Moses:
Expiabitur iniquitas, peccatum delebitur ac remittetur.
Denique in veteribus figuris optime docemur,
quae sit mortis Christi vis et efficacia. Et hanc
Calvini opera. Vol. X.
rem apostolus dextre sumpto hoc prineipio in epistola
ad Hobraeos explicat, quod remissio absque
sanguinis effusione non fiat (9, 22). Unde colligit,
Christum in abolitionem peccati per suum sacrificium
semel apparuisse. Item oblatum esse, ut multorum
tolleret peccata. Dixerat autem prius, non
per sanguinem hircorum, aut vitulorum, sed per
sanguinem proprium semel intrasse in saneta,
aeterna redemptione inventa. Iam dum in huno
modum ratiocinatur (Ibid. v. 13 seq.): Si sanguis
vitulae sanetifieat secundum carnis puritatem, multo
magis sanguine Christi purificari conscientias ab
operibus mortuis, facile patet nimis extenuari Christi
gratiam, nisi eius sacrificio vim expiandi, placandi
et satisfaciendi concedimus: quemadmodum paulo
post addit (vers. 15): Mediator hie est novi testamenti,
ut morte intervenionte in redemptionem
praecedentium delictorum, quae manebant sub lege,
promissionem aeternae haereditatis aeeipiant qui vocati
sunt. Praesertim vero expendore convenit
analogiam, quae a Paulo describitur : Quod pro nobis
factus sit maledictio, etc. (Gal. 3, 13). Supervacuum
enim, adeoque absurdum fuit onerari Christum
maledictione, nisi ut quod alii debebant pcrsolvens
iustitiam illis acquireret. Ciarum est etiam
Isaiae testimonium (53, 4. 5) : Quod castigatio pacis
nostrae Christo imposita fuit, et livore eius nobis
obtigit sanitas. Nisi enim satisfecisset pro peccatiB
nostris Christus, non diceretur plaçasse Deum poena,
cui eramus obnoxii, in se reeepta. Cui respondet
quod ibidem sequitur: Propter scelus populi mei
percussi eum (vers. 8). Accedit etiam Petri interpretatio,
quae nihil ambiguum relinquet: Quod peccata
portaverit super lignum (1. Petr. 2, 24). Onus
enim damnatiouis, quo levati sumus, dicit in Christum
esse reiectum. Nee obscure pronunciant apostoli
pretium sol visse, quo nos a reatu mortis redimeret.
Iustificati gratia ipsius per redemptionem
quae est in Christo, quem posuit Deus Uaorççtov
per fidem quae est in sanguine eius (Rom. 3, 25).
Gratiam Dei in hoc commendat Paulus, quia redemptionis
pretium dedit in Christi morte. Deinde
iubet nos confugere ad eius sanguinem, ut iustitiam
adepti coram Dei iudicio stemus. Idem valet istud
Petri: Redempti non auro et argento, sed pretioso
sanguine agni immaculati (1. Petr. 1, 18. 19). Neque
enim congrueret antithesis, nisi pro peccatis
satisfactum esset hoc pretio. Qua ratione Paulus
dicit nos pretiose emptos esse (1. Cor. 6, 20). Non
staret etiam alteram Pauli dictum (1. Tim. 2, 5):
Unus mediator, qui se dedit àvxC^vxqov, nisi reiecta
in eum esset poena, quam meriti eramus. Ideo
Paulus redemptionem in sanguine Christi définit
remissionem peccatorum (Col. 1, 14): ac si diceret
iustificari nos, vel absolvi coram Deo, quia sanguis
ille in satisfactionem rcspondet. Cui et alter locus
11