opera quae supersünt omnia. - ARCHIVE OUVERTE UNIGE

143 EPI8T0LAE 3226—8227 144
nonnulla solum perstrinxisse mihi videor, addam
pauca cum iis quae seorsim ad te scribenda putavi.
PotioreB ecclesiae nostrae, ut Dwmasus et Mirarius
xnedici, aliique multi sic favent Alexandre), ut nullis
rationibus a sententia sua abduci possint. Quin
potius urgent variis argumentis, speciosis quidem
illis sed ita levibus ut facile dissolvam ac diluam.
Ipsi vero meis satisfacere non possunt. Quamobrem
ea praetermittQ, atque ea qua coepi via insisto, donee
melius consilium mihi praebeas. Illis solum
duobus mentem meam patefeci, et quidquid obiecerunt
a primo die hactenus constanter perseveravi.
Oaeteris haec patefieri nondum expedire arbitror.
Quia vero isti tarn pertinaciter ei favent, in re tanti
momenti profecto aliud quiddam, (ut libère dicam
apud te quod sentio), quod ad eorum commoda pertinet,
spectare mihi videntur. Habet enim Alexander
aditum ad multos divites ac potentes, apud quos
valet gratia et existimatione. Equidem longe a
malis 8U8picionibus abesse velim. Sed quid tantopere
ipsos aliud hac in re moveat nondum video.
Hoc in sinu tuo depositum sit, mi pater, quia bonos
alioqui et pios viros retinere mihique adiunctos esse
cupio. Nunc quid me valde anxium teneat intelliges.
Si omnino repellatur Alexander antequam
collegam aliquem nactus sim; obtruditur Ebrardus,
qui nihil non movet ut hanc sedem retineat. Si
retinetur Alexander, quamvis ad témpus et sub conditione,
nihilominus et consensu populi et quadam
veluti possessione nixus miras turbas movebit. Hoc
ut dirimam me ipsum offero, atque ad totum onus
ad tempus sustinendum paratissimum ostendo. Sed
vix audior. Nihil ergo superest quam ut eum quam
rarissime concionari sinam, si modo id ex nostri
collegii sententia obtinere possim. Quamdiu vero
' adest Alexander et gratuitam offert operam suam,
non poterunt eo adduci seniores, ut alium mihi
collegam accersant. Consilium igitur nullum
aliud mihi superest, quam ut accédât aliquis idoneus,
qui primum in congregatione, deinde in concione
a toto populo audiri atque isti opponi possit. De
eo ut mihi provideas obnixe etiam atque etiam
rogo. Diu enim solus hoc onus sustinere non possum.
Quod si in morbum incidam maiora pericula
verenda erunt.
Délaunaeus 1 ) et Rochius iam antea hie perfugium
reliquiis ecclesiae Parisiensis quaerere statuerant,
nisi obstitissent turbae a Ian. et Ebr. 2 ) exci-
3226.1) alias Io. Le Maçon de la Rivière, conditor eccl.
Parisiensis 1555, qua biennio post rélicta eo rediit a. 1558
ibique mansit usque ad 1562. Periit martyr apud Andegavos
1572. Ex nostra ep. eoUiges eos post turbas Ambosianas per
aliguod tempus Gallia excessisse, et Argentoratum se contuiisse.
2) Iawuarium et Ebrardum habuisti in priore Gal­
lon* ep.
tatae. Quum nunc cessent, optima occasione ad
idem quaerendum ao sine ulla suspicione accèdent.
Quum eos conveni Argentinae paratissimos inveni,
ut ex Uteris, quas illinc ad te scripsi, intelligere
potuisti. Ut in eadem sint voluntate vehementer
opto et cupio, eorumque aut alterius adventum plurimum
ecclesiae profuturum confido. Quod utilius
erit prospice, mi pater, ac brevi consule.
Magna hic adhuc de caeremoniis 8 ) controversia
est, imo quotidie increbrescit. Qui apud nos
fuerunt nullum modum tenent, ac me idem facere
omninoque ipsis assentiri vellent. Ego sane damno
reliquias superstitionis, sed quum restituta sit puritas
doctrinae nee ulla sit manifesta idololatria, propter
eiusmodi reliquias schisma faciendum non esse
praedico. Ab iis tarnen ita abhorrent ut ne in templa
quidem ingredi sustineant, neque ad preces
accédant, quia demurmurationem esse dicunt, et
quod eodem fere oantu quo apud papistas hymni
canantur, neque communicent coenae dominicae,
quod in ea percipienda genu flecti oporteat, quasi
sit aperta idololatria: praeterea quod ministri papistico
more induti earn célèbrent et eadem quae
pridem in missa canant, lingua solum mutata et
quibusdam resectis quae plane idololatrica et detestanda
erant. De his respondeo quantum mihi dedit
Dominus. Sed quia tuum fratrumque responsum
multo plus haberet autoritatis, nostramque inter
nos consensionem patefaceret, de his quaeso, nisi
molestum sit, ad me scribendum cura, ne quid solus
sentire aut cogitare videar.
Quod ad literas tuas attinet, quoniam bine
aberant fere omnes ad quos scribebas, eas additis
meis perferendas curavi. Solus comes a Bedford
mihi respondit, qui gratulatur ecclesiae nostrae, sequ«
ipsum tibi multum debere confitetur. Quam
vero gratae fuerint episcopo literae tuae, iam communibus
quas ad vos scribo Uteris declaravi. Sane
qupties ad ipsum accedo se mihi humanuni praebet
3) Alibi pauca tantum de hac controversia memoriae
prodita sunt. (Strype, Ann. I. 1. p. 256 s«.) Exsuies maxime
in patriam rêver si vestimenta sacerdotalia, crucifixi
imaginent, et alia huiuseemodi àbolere gestiébant, verum Regina
obstabat. Inter eos fuerunt Goxe, Grmdall, JeweU, Home,
Sandys, Sampson, Parkhwrst. VideEpp. in Zurich Letters
N. 27 et 31 m. Ion. et Mart. 1560 scriptas a Sampsone et
Sandysio ad Märtyrern cuius consilium petebant, sicut et
Bullingeri et Ochini. Strype l. I. 263.- The first bishops that
were made and who were but newly retnrned ont of their
exiles, bofore they entered upon their ministry labonred all
they could against receiving into the church the papistical
habits and that all the ceremonies should be clean laid aside.
But they could not obtain it from the queen and parliament.
And the habits were, enacted. Then they consulted together
what to do being in some doubt whether to enter into their
functions. But they concluded unanimously not to desert their
ministry for some rites, especially since the doctrine of the.
gospel remained pure and entire. {Weber TL 424.)