opera quae supersünt omnia. - ARCHIVE OUVERTE UNIGE

137 1560 IUN. • 138
copum habent, ad quem omnia ex reginae et consilii
decreto referenda sunt. Tunc ad regem adduci
oportuisse novos pastores et ministros, quibus non
aliter fides haberi potuisset, quod essent exteri,
quoniam a potestate ordinarii liberati ac veluti
maneipati erant. Nunc vero ad ordinarium omnia
esse reducta, cuius unius autoritas nobis pro omnibus
sufficere debeat. Res tarnen omnibus fere tanti
moment! visa est, ut inconsulto episcopo ultra progredi
non liceret. Putabant scilicet episcopo scrupulum
iniectum iri, ac tantae autoritatis fore illud
diploma, lit nihil omnino absque novo reginae mandato
facturus esset, atque ita dilatam et in alium
diem reiectam esse confirmationem existimabant.
Hanc technam ab Ebrardo 7 ) profectam esse
intellexi, cui suggestum, ut solebat, ex quo veni
conscendere non licuit. Nam valde iniquo fert animo,
quod me arbitrio suo flectere blanditiisque suis aures
meas demulcere non potuit. Quum vero permolestus
ei fuit adventus meus, tum etiam longe
graviora et molestiora fueruntea quae de praeclaris
faeinoribus suis audivit, et de existimatione quam
ob ea collegit. Aberat eo tempore Alexander Cantnariae,
ubi in sacerdotii sui possessionem redibat.
Absent! insultabat Ebrardus, omnesque oocasiones
captabat quibus ipsum in invidiam traheret. Ita
uterque inter se, ambo vero seorsim mecum occulte
confiigunt. Mihi vero summe displicuit in Ebrardo
quod Alexandro invidiam conflare nisus sit, ex ea
re ex qua magnam potius laudem consequi debet:
nempe ex libello 8 ) quo aperte damnavit eos qui
muto 9 ) religionis statu istic manentes Mariae tempore
Christo et ecclesiae perfidi fuerunt. Atque
hinc quid non efficiat caeca ambitio plane ostendit.
Porro techna, quam adversum me oommentus erat,
facile elusa est. Non puduerat ipsum palam in seniorum
coetu dicere, eos qui e Geneva proficiscuntur
non adeo gratos esse reginae ut ipsa inconsulta
recipiendi sint. Quod si consuleretur, dubium esse
an pastorem institui vellet ab iis missum qui graviter
ipsam offenderant.
Ego tunc aberam quum eiusmodi sermonem
inter nostros habuit, sed responderunt alii atque
hominem represserunt. Delecti sunt nonnulli e senioribus
qui de ea re ad episcopum referrent. Ego
ipse de re tota admonitus quaestionem referre volui,
et cum ipsis una ad episcopum ingressus seorsim
ipsum conveni : aperui quid agitaretur inter nos,
quidque respondissem iis qui talem quaestionem
moverant. Apte respondisti, inquit: de ea re securi
sint: ego omne periculum, si quod sit, suscipio
7) qui olim fuerat Antverpiae minister (N. 3080. 3147)
et post accessum Misabethae primus gallici coetvs Londinensis.
8) alias incognito et fortasse non impresso.
9) lege: mntato.
ipse ac solus subibo. Turn rogavi ut senioribus qui
aderant, atque idem proposituri erant, responsum
daret. Ipse per interpretem iis coram idem dici
ac responderi curavit, ac promisit se praestituto
die confirmation! meae praefuturum. •
Sublata hac difficultate nihilominus sparge bant
falsos rumores malevoli homines, vanaque murmura
excitabant, quibus iterum electio mea in dubium
revocari posset. De iis tametsi non multum laborarem,
tarnen non prorsus contemnendos esse duxi.
Praestitutus erat 24 eiusdem mensis dies, quo transacto
facile erat compescere eoB qui querelas suas
antea non protulissent. Anxie quaerebant multi
quis eo die concionem habiturus, qualis observanda
caeremonia, quis denique mihi manus impositurus
esset. Redierat e Cantuaria Alexander mature,
eumque fere omnes hoc munere functurum existimabant.
Respondi iis qui me de ea re interrogabant,
mihi tot caeremoniis opus non esse: manus
iampridem mihi fuisse impositas, atque adeo me,
quum huius ecclesiae rogatu a vobis electus essem,
simul precibus vestris Deo commendatum fuisse:
tantum superesse ut eodem consensu omnes, si iis
videbitur, huic meae vocationi et electioni consentirent.
Quod ad conciones attinet, me ad eas, quemadmodum
Alexander ipse significaverat populo, quem
falli non deceret, paratum atque accinctum esse.
Nee vero deerant qui me audiente dicerent, gravem
iniuriam inferri Alexandro, quod e suggestu quodammodo
extruderetur. Ego aperte dixi me hue
non venisse ut eius manu confirmarer. Redii ad
episcopum atque ipsum rogavi ut, priusquam de collega
meo ageretur, libera fieret populo seniorum
electio, et quoniam de iis maxima prius fuerat controversia
omnes turn seniores turn diaconi se sua
sponte abdicarent. Probavit consilium meum atque
ab Ipsis facile obtinuit. Nee minus gratum populo
hoc novandi consilium fait. Quod ad collegam attinet,
aperte dixi episcopo, ut aliis paucis qui Alexandro
favebant, me, si is mihi nominetur collega, celare
non posse quae de ipso eiusque discessu intellexi,
turn ex Uteris Argentinensium quae ad vos
scriptae sunt, tum etiam ex sermone multorum
quos ego Argentinae conveni. Praestare omnino,
si honori suo bene consultum velit, haec supprimi,
quae ego quoque sepulta vellem, nisi ea pro officio
meo proferre cogar. Quod si magis urgeat, fore ut
in lucem etiam me invito prodeant. Pessimi vero
exempli esse, pastorem, qui ab ecclesia aliqua décédât,
testimonio carentem 10 ) in alia recipi, ut eodem
munere fungatur: neo me, si id facerem, perfidiae
crimen vitare posse. Haec quum attente audiisset
atque expendisset episcopus, rogavit me ut
10) Habebat quidem (not. 1), sed, ut videtur, tale quod
proferre nokbat.