GE Biblioth. pub. et univ - Archive ouverte UNIGE

547 EPISTOLAE 4245—4248 548
Spiritus tuus bonus reducat me in terram tuam
propter nomen tuum. Ârca tua me, Domine, quam
brevissime recipiat, ne a diluvio intercipiar et peream.
Has voces, observande pater, apud Dominum
mea causa suscipe: eas enim a me peccatore tardius
excipiet nisi iuves, nee est quod in hoc negotio
tuam operam deneges, non minus tuis precibus nomine
Iesu Christi fusis me répétons Dominus quam
me tuo con8ilio abegit. Quod vero eiusmodi clamoribus
apud te tam familiariter conquerar, non est
quod in malam accipias partem. Nisi enim penitus
sim stipes et omni vi sentiendi exutus, est quod
sentiam qua me in parte calceus urgeat. Mea res
agitur: mihi aut in me, quod Deus avertat, seritur
et metitur. Furor itaque et animi anxietas, supplere
paratus quod mea denegaret dicendi penuria,
satis amplum mihi verborum, quibus te compellem
et compellam ut mei sis sollicitus, aperit campum.
Verum quum te zelo Domini tangi, domus eius et
domesticorum negotio sat moveri persuasum habeam,
non est quod te gravioribus rebus districtum sermonum
profusione remorer. Hoc itaque unum, si
placet, abs te impetrabo, ut per Iesum Christum a
Domino Deo exores, me hinc quam brevi fieri
poterit iuxta bonam suam voluntatem eripiat, et
quamdiu me hic detinebit desiderio faciei suae revisendae
perpetuo tangat, amorem sui ob oculos a
Sirenum istarum illecebris aversos ponat, lectionis
sacrae studio pungat, me tanta incrementi limitum
regni Christi dominantium Domini rapiat aviditas,
ut in omni apertione oris, nullis hominum evanidis
minis perterritus, et privatim et publice in eius
laudem et proximi aedificationem verbum eius efficax
pro ea quam in me conferet sapientia profitear,
nomenque eius vel indignus confitear. Quod profecto
nunquam praestabo: adeo sum inscius et meticulosus,
nisi sua sufficientia et sapientia meam
ignorantiam et inopiam sublevet, meamque pusillanimitatem
sua virtute et fortitudine in animi magnitudinem
impavidam erigat. Quod autem tibi perdooto
rudibus Uteris obstrepere sim ausus, in certain
tuae humanitatis affabilisque modestiae, nativae
simul erga dorn est icps fidei afflictos condolentiae et
sperati consilii confidentiam errorem reiicies. Bene
vale, eruditissime praeceptor, Dominusque sui Spiritus
donis te magis ac magis illustret, te in pedes
erectum sustineat, verbumque suum in ore tuo
ponens ea pectoris et laterum firmitudine ipsum intones,
ut corda hominum saxea mollescant et carnea
fiant: corpusculum praeterea istud tuum, in se
quidem cpntemptibile, verum virtute Domini admirabile,
ipsisque adversariis, quantumlibet audacibus
et torvis, prae dotibus ingenii, solo etiam nomine
terrificum una cum sana mente diu incolume suae
«cclesiae per Iesum Christum servet. Non est quod
~vel elemento me digneris: verum si pro tua de­
mentia una aut altera exhortatione animo cederet
me solari et confirmare, quemque nosti iuvenem ad
maius pietatis Studium ex tuis monitis exoitare,
magnos inde nos animos accepturos non dubito.
Iterum vale, vir optima Genuae *) xvi a Cal.
Decemb.
4346.
HOTOMANUS CALVINO.
De loco quodam epistolae Petrinae.
(Ex autographo Ood. Genev. 114, fol. 5.)
Clarissimo viro Domini Ioanni Calvino ecclesiae
Genevensis pastpri vigilantissimo. Genevae.
S. P. Cognatum hactenus avidissime exspeetavi
quem a vobis reversuB oravi ut optimam explanationem
tuam in Petri locum ad me mitteret: quod
tunc mihi quidem libentissime visus est facturum
récépissé : ex quo factum est nullas ut a me literas
iis de rebus de quibus iudicium tuum postulabam
ad hunc diem aeeeperis, quas ego (etsi pro tua singulari
humanitate non omnino iniueundas fore significaris)
nunquam tarnen ausus essem ad te negotiorum
magnitudine oecupatum scribere, nisi si tam
commodi atque expediti tabellarii resque praeterea
hodie in sermone nata verentem me ac timidum ad
hoc tibi literarum perscribendum impulissent. Surgonius
enim hoc ipso de loco Petri epistolae eleganter
una cum suis sermonem persequutus est,
quem Plessiacus sive animi sive alterius rei causa
instituerat, in quo ego quoque non invitus sententiam
meam protuli, quam quum illi a sensu apostoli
non alienam iudicassent, utpote ad Institutionis
tuae sententiam proximo accedentem, eique (uti ego
urgere volui) servientem, dixi me per literas iudicium
tuum petiturum, eamque clausulam ad hunc
modum quam rectissime explicari posse: si, qua is
cum afflictis hominibus piis ob religionis christianae
praedicationem coneione utitur, earn nos ad consolationem
aecommodatam in exhortatione ad patientiam
ad finem usque sententiae contineremus, ut
sit hic loci sensus: Praestat ut bene agentes malis
afficiamini quam male agentes, neque enim maior
4245.1) Genuam nullam novimus praeter unam. An eo se
• reeepit vir ignotus Pedemonlio elapsus?