GE Biblioth. pub. et univ - Archive ouverte UNIGE

543 EPI8T0LAE 4242—4245 544
limpuissance de laquelle me fut lautre jour si désagréable
quil ne me souvient, quant mes gens partirent
de Lausanne pour aller a Genefve, de par
eulx vous envoyer quelques confitures que jestime
bien propres pour vostre migraine, si estiez encores
subiect a icelle pour lhusage de laquelle je prye a
Dieu, Monsieur, qui vous face la grace de nen
point jamais user, ne daucunes autres choses. Je
present est petit mais de fort grande obaissance et
amour que par meilleur plus vray et entier effect
ie desiroys lheur de le vous pouvoir demonstrer et
ce selon la grandeur de vostre scavoir vertu mérite
et obligation mienne en vostre endroict, si les
....... faictz et proveuz de plus saiges que moy
qui me firent retourner de mon ... . . . chemyn
ne sortoyent nul effect, je regretteroys merveilleusement
de les avoir mis en espérant
que quelque jour que Dieu, Monsieur, me randera
si heureux que de vous les pouvoir declairer, combien
que ce ne sera jamais si tost que ie le desire
et quil me seroyt plus que nécessaire.
4213.
DANDÎJL CALVINO.
Mutatum et firmatum signifiait animum et se
Genevam proxime sèd clam reditwum poUicetur.
(Ex autographo Cod. Genev. 109, fol. 208.)
A Mon8 r . dispeville.
Non me fugit, quum a vobis decedens spem
perbrevis mei reditus relinquerem, quanta asseveratione
affirmarem. Ad quem vero meum reditum
quotiès ipse me pararim, ut ad profectionem penitus
restare nihil videretur, vix credas. Dum autem
tôt meos conatus tum velut excussos ob oculos mihi
propono, mihi solet ' in mentem venire illius (id
ipsum animo quam altissime revolvens) quod extremum
mihi decedenti tam amantissime dixisti,
etiamsi aliter accideret quam pollicerer, rem non
aliter casuram quam tu existimares: tibi tarnen
iucundissimum futurum, si perbrevis meus adventus,
te falsum vaticinatorem ostenderet. Quod tum
a te dictum sum certior, quum amore mei, quo ne
diem unum absentem me desiderares, tum maxime
quod percalleres quam nos hic varie yersaret Satan,
vel primos tentationum fluctus, semel appulsos. In
quo uqam fueris veridicus vates neque puderet
scribere: sed haec melius coram, et etiam liberius.
In eo unum saltern restât in quo me consoler:
communes caetéris, fréquentes mihi Satanae insultus
experiendo edocuissc quam sit is mihi reliquo
vitae tempore exhorrescendus : et quam propere sit
inde migrandum ei, qui se velit eius liberatum vinoulis:
quando, velut quovis momento in nos impressionem
facturus, semper nobis imminet. Sed hoc
opus, hic labor est, si ad rem veniendum est sudatur
ubique, undique circumferuntur rationes, si qua
saltern nedum discessum remoretur, sed et ab ea
sententia nos omnioo deducat. Quamvis enim quae
hic fiunt non probes, cur non intersis tamen? Bt
alia pleraque huiusmodi quae tuis et aliorum epistolis
satis confutantur. Tandem inde fidecula quadam
(ut ita appellem) nos explicamus: vincitque
melior sententia non esse cunctandum amplius quin
discedendum* sit. Sed turn ecce (miserum) sic nos
(meo ne dicam nomine sed fere omnium) implicites
soient nostra tenere negotia, tanquam non pecuniae
solum sed et reliquae vel minutae suppellectilis tenet
desiderium, ut dum Deum ante omnia sequi
velle profitemur, vix Deum, nihil omnino patrem
et alumnum agnoscamus. Quin? num et ita illi
diffidimus ut ab eo penitus defecisse videamur,
quando profecturi neque nos penitus a fortunis nostris
possimus, neque eas a nobis abesse velimus?
Sed haec alias satis constat apud me, si esset ea
in nobis quae debet esse fides, nihil fore nisi quam
expeditu facillimum. Sed ut ad me reyertar, quantumvis
hucusque commune malum illud nos teneat,
earn tamen posuit Deus in nobis fidem, ut nunquam
quod tamdiu speravi et toties frustra, sum
conatus de profectione, melius quam nunc senserim
me consequuturum: id faxit Deus. Nihil est enim
mihi aliud in votis, idque ut speres erit tibi haeo
veluti pignoratitia epistola. Erit interim tibi curae
(id rogo) ut earn nostram fidem et constantiam
oratione apud Deum adiuves et Uteris tuis augeas
et confirmes, ut earn retineamus ea perseverantia
qua conformati ad voluntatem Dei amplius non in-,
nectamur. Me tibi commendo pro tua quae semper
fuit in me benevolentia, laetorque et tibi gratulor,
quod ea ne in minima quidem parte imminutam
esse turn maxime cognovi, quando qui has a me
tibi dat literas mihi retulit, inter vestra colloquia
etiam mei tibi periucundam fuisse mentionem:
iucundissimum tamen fore tibi nuncium, quo intelligeres
immutatum esse me, vel potius mutatam
vivendi rationem. Piet vero quam celerrime potero:
neque enim, ut spero, Deus deerit incepto. Cuius
rationem qui has perfert literas liberius, et tutius,
quam si uteris committatur, iudicabit. Quod vos
non visam (fecissem lubens) causa est ut id ipsum,
suspicionem meae profectionis, apud nos exstinguat.
Scio enim quam libère qui stmt apud vos de huiusmodi
rebus suis Uteris quisque renunoiet. Qui has