Sinjoro Tadeo - Cindy

Je ventanima sia edzino grumblante;
Sur herbo pavoj, kiel flosoj, direktante
Sin per vostegoj, naĝas; ien diversloke,
Plumarĝenta kolombo falas neĝofloke.
En mez' de verda, herba rond' ariĝas preme
La rondo de birdaro, krie, moviĝeme,
Zonite per kolomboj rubando blankhela,
70 Meze diverskolora, punkta, stria, stela.
Tie bekoj sukcenaj, koralaj tufetoj,
Leviĝas el plumaro, kiel fiŝondetoj.
Jen koloj sin elŝovas kaj movas trankvile,
Ŝanceliĝe, al akvaj tulipoj simile;
Al Zonjo mil okuloj fulmas, laŭ stelaro.
Ŝi meze altleviĝas super kortbirdaro:
Mem blanka kaj en longa blanka vesto sia,
Turniĝas kiel inter floroj ŝprucfontano,
Ŝutante sur flugilojn, kapojn, blanka mano,
80 El kribril' densan hajlon da perlaro gria,
Hordea: La indanta princtablojn grajnaro
Por litvaj viandsupoj estas al preparo;
Zonjo el ŝrank' ĝin prenas sen mastrina scio,
Farante al mastraĵo domaĝon per tio.
Ŝi aŭdis vokon. "Zosja!" onklinjo ripetis.
Do ŝi al birdoj reston da frandaĵoj ĵetis
Kaj kribrilon tenante, kiel dancistino
Tamburon, taktbatante, petola virgino
Trans kokinoj, kolomboj, pavoj kuris salte.
90 Konfuzita birdaro ekflugis tre alte.
Zonjo apenaŭ teron piede tuŝanta,
Inter ili plej alte ŝajnis flugpendanta.
Antaŭ ŝi timigita flugis kolombaro,
Kiel antaŭ voluptodiina la ĉaro.
Tra fenestro, kun krio Zonjo enkurante,
Sur onklinogenuojn spirpene eksidis;
Telimeno kisante ŝin kaj karesante,
Ĝoje ŝian viglecon kaj belecon vidis,
100 Sed ree ŝi agordis vizaĝon severe,
Stariĝis — larĝen, longen alkovon trairis
Kaj tenante ĉe buŝo fingron, tiel diris:
"Vi tute jam forgesas, mia Zonjo kara,
Devenon, aĝon: via jaro dekkvara
Hodiaŭ komenciĝas. Do lasu en fino
Kortbirdaron; fi! ludo de dignulfilino!