Sinjoro Tadeo - Cindy

680 Li blovis ree. Korno kvazaŭ formŝanĝante,
En buŝ' de Vojski malpli, aŭ pli dikiĝante,
Imitis bestajn voĉojn: jen lupo malsata
Hurlas per ĝemo longa, terure trenata.
Poste el ursa faŭko muĝo vaste bruas
Poste ura blekado aeron traskuas.
Li ĉesis, kornon tenis; pensis aŭdantaro,
Ke ludas li, sed ludis — eĥo tra l' arbaro.
Aŭskultinte la arton de korna ĉefverko,
Ripetis ĝin la fagoj kaj kverko al kverko.
690 Li blovas; ĉu en korno estas kornojcento?
Aŭdiĝas mikse krioj, kolero, lamento,
De homoj, hundoj, bestoj, ĝis Vojski korntubon
Levis kaj per triumfa himno, batis nubon.
Li ĉesis, kornon tenis; pensis aŭdantaro,
Ke ludas li, sed ludis — eĥo tra l' arbaro.
Kiom da arboj, tiom da kornoj sin trovis,
Kaj kiel ĥoroj eĥe la kanton reblovis.
Sonis muziko ĉiam pli vasta. pli hela,
Kaj ĉiam pli mallaŭta, pli pura, pli bela,
700 Ĝis ie, sur la sojlo ĉiela, ĝi svenis.
Vojski ambaŭ la manojn de l' korno deprenis,
Kruce etendis; korn' falis sur rimen' sia;
Kaj Vojski kun vizaĝo ŝveliĝa, radia,
Levis okulojn, staris kvazaŭ en inspiro,
Sekvante per orelo tonojn ĝis foriro.
Dume ektondris laŭte miloj da aplaŭdoj,
Miloj da "vivu!" krioj, gratuloj kaj laŭdoj.
Post mallaŭtigo turnis sin ĉies okulo
Al la freŝa kadavro de l' urso grandulo,
710 Kiu kuŝis sangante per kugloj borite,
Kun brust' en herboplekton densan enbatite;
Li frontpiedojn larĝe krucforme distiris,
Tra naztruoj torenton da sango elspiris,
Malfermadis okulojn, sen kapoŝancelo;
Lin Ĉambelanhirudoj tenas sub orelo:
Strapĉin' maldekstre, Spravnik dekstre pendiĝante
Suĉis la nigran sangon, gorĝon sufokante.
Vojski igis ferstangon enmeti atente,
Por malfermi al hundoj faŭkojn interdente,