Sinjoro Tadeo - Cindy

De homa civilizo ne vidas modelojn,
Ne konas pri proprecorajto la kverelojn,
Ne konas la militan arton, nek duelojn.
Kiel edene avoj, vivas nepojgento,
Sovaĝaj, hejmaj kune, en amo, konsento;
Nek sin kornpuŝas ili, nek mordas per dento.
550 Eĉ se homo enfalus tien serarmile,
Li, meze inter bestoj, trairus trankvile;
Ili rigardus homon kun tia mirado,
Kun kia en la sesa tago de l' kreado,
Iliaj pragepatroj, kiuj pace sidis
En paradiz', unue Adamon ekvidis.
Feliĉe, homo tien el voj' ne maltrafas,
Ĉar Pen', Terur' kaj Morto enirejon baras.
Nur iam en postkuro tro fervoraj hundoj,
Troviĝinte sengarde en kavaj profundoj,
560 Kies ena aspekto ilin ekteruras,
Hurlete, kun freneza rigardo, forkuras,
Longe poste per homa mano karesate,
Ĉe li piede tremas time, obsedate.
Mistera metropolo, bestoj restadejo
Nomata en ĉasista lingvo: "Pranestejo"
Stulta urs'! se vi sidus en pranesto via,
Vojski pri vi neniam fariĝus konscia.
Sed, ĉu abelarbaro vin logis arome,
Aŭ matura aveno vin tentis tiome?
570 Vi eliris trans rando arbardensa fore;
Arbaristo vin tie spionis esplore,
Tuj sin per sieĝantoj ruzaj li informis,
Kie vi tage manĝis, kie nokte dormis.
Ĉaspelantoj de Vojski, jam antaŭ pranestoj
Vice starante, baras reiron al bestoj.
Tade' eksciis: multe da tempo jam pasis,
Kiam hundoj en densa arbaro ekĉasis.
Mallaŭt'. — Ĉasistoj vane streĉas aŭdosenton,
Vane scieme ĉiuj aŭskultas silenton,
580 En loko longan tempon senmove atendas.
Nur al ili muzikon praarbaro sendas.
Hundoj ĝin sondas, kiel mergisto sub maro
Kaj pafistoj turninte tubojn al arbaro
Rigardas Vojskin, kiu per orelo teron
Demandas. Kiel legas amikoj esperon
De viv', aŭ mortverdikton, pri kara persono
En kuracistvizaĝo, tiel al ĉaskono
Lia fide, pafistoj lin rigardas time.