Sinjoro Tadeo - Cindy

Vitre brilas la akvo, sangorustoplena,
El intern' iras fumo, odor' abomena.
Arboj ĉirkaŭe perdas foliojn; senŝelaj,
500 Kalvaj, pigmeaj, vermaj kaj malsane ŝvelaj,
Klininte branĉojn, kun la muska plik' sur nukoj,
Ĝibigante la trunkojn, kun fungaĉverukoj,
Kvazaŭ sorĉistinaro ĉe kaldrono staras,
Varmiĝas kaj kadavron kuire preparas.
Post la lagetoj plue, ne nur paŝ' ne povus,
Sed eĉ okulo vane enpenetri provus,
Ĉar tie kovras ĉion la nebula nubo,
Kiu leviĝas el la varma marĉa subo.
Sed post nebuloj (kiel fabelas popolo),
510 Etendiĝas fekunda, bela regiono,
La besta kaj kreskaĵa regnometropolo.
En ĝi, de ĉiuj arboj, herboj, semdepono,
El kiu diversspecoj diskreskas sur tero
Kaj kiel en arkeo, de bestoj genero,
Por multiĝo, almenaŭ konserviĝas paroj.
Ĝuste, meze en kortegoj loĝas fundamentaj
Prabovo, uro, urso, praarbaraj caroj;
Sur arboj ĉirkaŭloĝas linkoj ege sentaj
Kaj manĝegemaj guloj (32) , ministroj atentaj.
520 Plue, kiel vasaloj, nobelaj subuloj,
Loĝas la aproj, lupoj kaj alkoj kornuloj;
Ensupre vivas falkoj kaj agloj sovaĝaj,
Ĉe la kortegaj tabloj, flatistoj kuraĝaj,
Ĉe tiuj patriarkaj, ĉefaj bestoparoj,
Kaŝitaj nevideble, meze de arbaroj,
Trans lim', por kolonizo, infanaron sole
Sendante, mem trankvilon ĝuas metropole,
Ne pereas de tranĉa, aŭ pafa perforto,
Sed maljunuloj mortas de natura morto.
530 Ili havas tombejon, se mort' proksimiĝas,
Birdoj demetas plumojn, bestoj senhariĝas,
Kiam urso sendenta maĉi plu ne povas,
Cervo kaduka, piedojn jam pene ŝovas,
Leporo, kies sango jam iĝas rigida,
Korvo, iĝante griza kaj falko senvida,
Kiam aglon maljunan beko kurbigite
En arkon, ĉesas nutri, eterne fermite (33)
Ili iras tombejon; eĉ best malpli granda
Vundite, morti kuras al flanko hejmlanda.
540 Tial en loko, kie homo gasti povas,
De mortinta bestaro ostojn li ne trovas (34)
Laŭ dir', en metropolo ĉiuj bestoj flegas
Bonajn morojn, ĉar tie ili mem sin regas,