Sinjoro Tadeo - Cindy

En vest' falinte liton, dormegis la homo
Kaj neniu ekpensis serĉi lin tra l' domo.
Ĉiuj mem okupite, laŭ ordon' rapidis
100 Pri dormul' forgesinte, foreston ne vidis.
Li ronkis. Tra l' aperto fenestrokovrila
Eltranĉita korforme, enfalis sunbrila
Fajrokolono, rekte al frunto kaj buŝo
De volanta ankoraŭ dormi Tadeuŝo.
Li turniĝis, ŝirmante sin. Ĵus frapo ia
Lin vekis. Gaja estis revekiĝo lia.
Li estis birde vigla, facile respiris
Kaj sentis sin feliĉa, al si ridetante;
Pri ĉio okazinta hieraŭ, pensante.
110 Li sentis korbatadon, ruĝiĝe sopiris.
Li rigardis fenestron: miraĵoj! En klaro
De tiu koro, brilis okulparo,
Tre larĝe malfermita, al rigard' simila,
Kiu penetras ombrojn el taglumo brila.
Kaj li vidis: maneto, kvazaŭ ventumilo
Al sun' turniĝis, kiel okulojŝirmilo;
Fingretoj direktitaj al roza sunhelo,
Ruĝiĝis trae, kiel rubena juvelo;
Scieme disklinita buŝo kun dentetoj,
120 Kvazaŭ inter koraloj lumantaj perletoj;
Vangoj, kvankam ŝirmitaj per roza manplato
Flamas mem, kiel rozoj, per viva skarlato.
Tadeo, ĉe fenestro en ombro kuŝante
Kaj belegan aperon super si vidante
Preskaŭ sur la vizaĝo, ne sciis, ĉu tio
Estas vere maldormo, aŭ sonĝa vizio
Pri aminda, helbrila infana vizaĝo,
Kiun sonĝe ni vidis en senkulpa aĝo.
Vizaĝeto kliniĝis, li time kaj ĝoje
130 Tremante, ha! ekvidis precize, refoje,
Rememoris, rekonis mallongan hararon
Volvitan en neĝblankan papilotojaron,
Kiel arĝentaj silikvoj, ili sunobrile
Lumis al kron' sanktula en bildet' simile
Li eksaltis; vidaĵo pro krako timplene
Forflugis, malgraŭ lia atend', senrevene.
Nur aŭdiĝis denove trifoja frapado
Kaj la vortoj: "Leviĝu, tempo por ĉasado!
Vi malfruos". Li saltis el lit', ĉe foriro
140 Puŝis la fenestrumojn, ke krakis ĉarniro
Kaj malfermitaj flankoj ekbatis la muron;
Li elsaltis, rigardis kun konfuzo, miro,