Sinjoro Tadeo - Cindy

Telimeno ĝin nomas "Sanktejo medita".
Ŝi deĵetis sur herbokovron ĉe torento,
De ŝultroj ruĝan ŝalon, flirteman laŭ vento;
Kaj kiel naĝantino, ankaŭ ol kuraĝas
Sin mergi en malvarman banon kaj eknaĝas,
Ŝi ekgenuis, klinis sin flanke al ŝalo;
Fine, kvazaŭ kaptite de torentkoralo,
Ŝi falante, laŭlonge etendis korptuton,
Tempiojn manapogis, sur herbo kubuton,
320 Kun malsupren klinita kapo; ĉe kuseno,
Brilis de franca libro paperoveleno
Kaj super alabastraj, libropaĝaj randoj
Plektiĝis nigraj bukloj kaj rozaj rubandoj.
En smaragda herbar', sur karneola (4) ŝalo,
En longa robo, kvazaŭ tego de koralo,
De kiu refleksiĝis har' el unu fino,
El dua — nigraj ŝuoj, dum ĉe flankoj brilis
Neĝblankaj ŝtrumpoj, tuko, manoj, vizaĝblanko.
Ŝi, malproksime, raŭpon makulan similis,
Rampintan sur acerofolion.
330 Domaĝo!
Ĉiuj de tiu bildo ĉarmoj en kombino,
Vane atendis konulojn; rigardis nek iu,
Per fungokolektado sin okupis ĉiu.
Tamen Tade' atentis flanke per okulo;
Ne kuraĝante rekte, flanke iris junulo;
Kiel pafist' en sia budo sur durado,
Branĉkovrite, veturas al otisĉasado (5)
Aŭ ĥaradrioj ĉase (6) sur selopafilon
Kaŝas, aŭ sub ĉevala kolo; la erpilon
340 Ŝajne sur kamplimeto irante, li trenas
Kaj ĉiam pli proksime al birdaro venas.
Tiel Tade' ŝtele iris.
Juĝist' konfuzante
Embuskon, tranĉis lian vojon, rapidante
Al fonto. Vente flirtis la blanka mantelo
Kaj granda tuk' ligita ĉe zono; ĉapelo
El pajlo, subligite, moviĝis sur kapo,
Ŝanceliĝante, kiel folio de lapo;
Jen ĝi falis sur ŝultrojn, jen okulojn kaŝas;
En mano — bastonego: Juĝist' tiel paŝas.
350 Li kliniĝis kaj manojn en fonto lavinte,
Ĉe Telimen' eksidis sur ŝton', apoginte