Sinjoro Tadeo - Cindy

Pruvas pri simplanima, troa feliĉeco!
Penso ankoraŭ dormas, kor' — neniofara;
Ĉiu respondo — tiel vilaĝa, vulgara!
"Kial iluziiĝi? li kriis, misterojn
De l' nimfo mi divenas: ŝi pastas anserojn!".
Kun malesper' de nimfo, tuta ŝorcvidaĵo
Aliiĝis: rubandoj, la ĉarma kradaĵo
El or', arĝent', domaĝe! estis pajl' en vero?.
190 Grafo manojn plektante rigardis al tero,
Al herbe kunligita agrosta garbeto,
Kiun li opiniis plumofasko pava.
Abundokorno — estis karot' ruge flava!
Li vidis, kiel ido gin manĝis avide,
Do pasis for miraĵo!, ĉarmo! ŝorc'! rapide.
Tiel knabo ĉe vido de flor' cikoria,
Logite de silkaĵo mola, blua ĝia,
Kareseme aliras, blovas: tuj forfluge
200 Tuta flor' en aero disfalas lanuge;
Kaj en mano ekvidas esplorant' scivola:
Nuda trunk' de grize verda herb' restis sola.
Graf' surpremis ĉapelon, same revenante,
Kiel li venis, sed la vojon rektigante,
Li sur legomoj, floroj, grosarbustoj iris.
Transsaltinte barilon, fine li ekspiris!.
Al knabin' li parolis pri manĝo matena,
Eble ĉiuj jam scias pri lia ĝardena
Renkonto, antaŭ domo?eble serĉi iros?
210 Rimarkinte forkuron, kion ili diros?.
Do revene, klinante sin apud barilo,
Ĉirkaŭ limetoj, herboj, post turniĝoj milo,
Li troviĝis kontente sur vojo ebena,
Kiu rekte kondukis al domo biena.
Rigardi la ĝardenon li zorge evitis,
Kiel ŝtelist' grenejon; ke ne pensu iu,
Ke li volas viziti ĝin, aŭ jam vizitis;
Sed sigardeman Grafon observis neniu.
Li vidis flanke, dekstre estis situita.
220 Betularo maldensa, herbokovre sternita.
Sur la herba tapiŝo, tra blanka trunkaro,
Sub tendo de pendiga, majverda branĉaro,