Sinjoro Tadeo - Cindy

140 Knabino diris: "tie estas voj' ebena;
Jen vojet'; ne difektu moŝto la bedetojn..."
"Ĉu direkte, aŭ maldekstre?" la moŝto sinjora
Demandis. Ŝi levante bluajn okuletojn
Rigardis lin, laŭŝajne, kun sciem' esplora;
Ĉar domo, for mil paŝojn tre videble staris
Kaj Graf' demandis vojon?. Sed li tion faris.
Por ion diri, serĉe je motivo ia —
"Fraŭlin', vi tie loĝas, proksime al via
Ĝardeno, aŭ vilaĝe?. Mi, en domo, laste,
150 Vin ne vidis...Vi eble ĵus alvenis gaste?"
Knabino skuis kapon — "Pardon', fraŭlineto,
Vi loĝas en la ĉambro, kun la fenestreto?"
Li pensis: ne estante romanheroino,
Ŝi tamen estas juna, belega knabino.
Ofte granda animo, granda pens', kaŝite,
En solec' kiel rozo en arbar', subite
Ekfloras; ĝin elportu en mondon, sunbrilon,
Kaj rigardantojn miros da koloroj milo!.
Ĝardenistino dume stariĝis silente;
160 Idon, sur brak' pendantan, ŝi levis atente;
Duan ŝi mane prenis kaj kelkajn postiris,
Kiel anseridaron, pele tra l' ĝardeno.
Turniĝante : "Ĉu povas sinjoro, ŝi diris,
Mian birdaron ree peli al la greno?"
— "Mi birdojn pelu?" kriis grafo mirigite...
Ŝi dume malaperis per arboj kovrite.
Momenton, el spaliro tra verdaĵo maja,
Tralumis io, kvazaŭ okulparo gaja.
La Grafo staris sole, antaŭ la spaliro.
170 Lia animo, kiel ter' post sunsubiro
Malvarmiĝis prenante kolorojn malhelajn;
Li ekrevis, sed sonĝojn li havis nebelajn.
Vekite, li ne sciis, kiun li koleris.
Domaĝe, li malmulte trovis, tro esperis!
Kiam tra bedoj rampis li al paŝistino,
Brulis en lia kapo, saltis kor' en sino.
Mil ĉarmojn por mistera nimfo li elektis,
Ŝin vestis en miraĵojn, tiom li konjektis!
Ĉion trovis alie. Jes, vizaĝo ŝia —
180 Bela tali' — gracia, sed senproporcia!
Kaj vizaĝa moleco, ruĝiĝa viveco,