Sinjoro Tadeo - Cindy

Sed gast' sinjoro bona, vidu, jen belulo!"
Ŝi ekrigardis. Grafo, per ridet' afabla,
Ŝajne dankis por tiom da laŭdo agrabla;
Ŝi mallevis okulojn, tion rimarkinte
Kaj kiel rozburĝono, tute roziginte.
Vere, li estis bela, mezkreska, ovalan
Havis vizaĝon freŝan, kvankam iom palan,
Okuloj — bluaj, mildaj, kaj blonda hararo,
110 Sur ĝi folioj, viloj, kiujn el herbaro
Graf' deŝiris, tra bedoj rampante vizite,
Kaj kiuj verdis, kiel krono malplektite.
"Ho vi! li diris, kia vin honoras nomo,
Ĉu diaĵo, aŭ nimfo, spirit', aŭ fantomo!
Diru, ĉu propavole vi sur teron venis,
Aŭ vin, sur valo, fremda potenco katenis?
Ho! mi divenas: certe rifuzito amanto,
Potenca sinjorego, ĵaluza zorganto,
En la parko vin gardas, kiel ensorĉitan!
120 Vi indas kavaliroj batalon armitan
Kaj iĝi de romanoj heroino bela!
Malkovru la misterojn de sorto kruela!
Jen savonto! Al gesto via de la horo
Obeas mia brako, kiel mia koro".
Li etendis la brakon.
Ŝi roziĝis honte,
Sed kun gaja vizaĝo, aŭskultis volonte;
Kiel infanon logas bildaro kolora
Kaj ludmarkoj amuzas ĝin per brilo ora,
Ĝis ekkon' de valoro, same ŝi aŭskulte
130 Kaptis la vortojn, kiujn komprenis malmulte,
Kaj fine ŝi demandis: "Vi venas el kie
Sinjor'?. Kaj kion serĉas sur bedoj ĉi tie?"
Graf' malfermis okulojn konfuze, mirante,
Silentis; alparoltonojn mallevante
Li diris: "Fraŭlineto, pardonu! Laŭ vide
Mi ĝenis ludojn; kuris mi tiom rapide
Matenmanĝi; malfrui tro mi ne dezirus;
Vi scias, ke sur vojo mi ĉirkaŭe irus;
Tra l' ĝardeno pli rekte al domo biena..."