Sinjoro Tadeo - Cindy

Ronda sunflor', kun granda vizaĝo orflama,
Sekvas sunoiradon per alturn' ĉiama.
Ĉe barilo, mallarĝaj levoj de tereno,
Sen arboj, sen arbustoj: kukumoj ĝardeno.
Ili belkreskis; granda, vasta foliaro
430 Kovris la bedojn, kvazaŭ tapiŝa faldaro.
Meze iris knabino, en vesta blankaĵo,
Kaj dronis, ĝis genuoj, en maja verdaĵo;
Klinante sin, el bedoj ĝis sulketoj fore,
Ŝi kvazaŭ sur folioj naĝis, verdkolore.
Pajlĉapel' ŝirmis kapon de suna radio,
Du rozaj rubandetoj flirtis de tempio,
Kaj kelk-bukloj de blondaj, malplektitaj ruloj;
Sur brak' ŝi havis korbon, mallevis okulojn;
Kvazaŭ por kapt' leviĝis ŝia dekstra mano.
440 Kiel knabino pelas fiŝetojn en bano,
Kun ŝia piedeto ludantajn simile
Ŝi kun korbo, al frukto, sin klinas facile,
Laŭ puŝo de piedo, aŭ okulelekto.
Graf', ravite de tiel mirinda aspekto,
Aŭdante for hufbatojn, al anoj li faris
Manosignon por halto; do ili ekstaris.
Li, eltirinte kolon, fiksis la rigardon;
Kiel gruo, de l' aro for, farante gardon,
Staras unupiede, viglatenti penas,
450 Por ne ekdormi, ŝtonon en la dua tenas.
Grafon vekis sur ŝultroj kaj tempi' susuro:
Jen estis Pastro Vermo; en lia manplato
Balanciĝis, levita supren, nodoj-ŝnuro.
Li kriis: "Vi kukumojn volas? jen salato!
For, sinjor', de l' domaĝo! sur ĉi tiu bedo,
Ne por vi estas frukto; ne helpos rimedo".
Minacante per fingro, kapuĉon alie
Li ŝovis kaj foriris. Grafo restis tie.
Pro subita obstaklo, ride kaj malbene,
460 Ĝardenon rerigardis li, sed jam ĝardene
Ŝi forestis; lumetis nur, en fenestreto,
Ŝia roza rubando kaj blanka robeto.
Kian vojon ŝi kuris, tion montras bedo:
Verda foli', puŝita kure, de piedo,
Leviĝis, tremis, fine restis en trankvilo,
Kiel akvo, fendite de birda flugilo.
Korbet' pigmesalika, funde renversite,
Perdinte siajn fruktojn, sur foli' pendiĝis
470 Kaj ankoraŭ, sur verda ondo balanciĝis.