Sinjoro Tadeo - Cindy

Vojski neis, neniu do kredis ĉi tion.
580 Jam gastoj kolektite en kastela halo,
Ĉe tablo kunparolis antaŭ festregalo.
Juĝist', en vojevoda uniform', dum tio
Eniris; kune venis Tadeo kaj Zofio.
Per man' maldekstra kapon tusante, Tadeo
Salutadis soldate ĉefojn de l' armeo;
Kaj Zofio, rigardon al ter' mallevante,
Per riverenc' salutis gastojn, roziĝante;
(Bele riverenci Zonjon instruis onklino).
Sur kap' kroneton havis ŝi, laŭ fianĉino;
590 Cetere sama vesto, en kiu Zofio
Metis printempan garbon al Patrin' de Dio.
Ŝi rikoltis garbeton da flora herbaro:
Per unu man' ŝi donas florojn al gastaro,
Dua sur kapon metas brilan falĉileton;
Ĉefoj prenis herbflorojn, kisante maneton,
Kaj ŝi reriverencis, honte rozigite.
Ĉef' Knjazjeviĉ je brakoj ŝi prenis subite
Kaj metis patran kison sur frunton Zofian,
Kaj levinte knabinon, sur tablon starlokis;
600 Tiam ĉiuj manplaŭde: Jen brave! ekvokis,
Admirante belegan knabinon gracian,
Kaj ravite de ŝia litva vest' vulgara:
Ĉar, por ĉefoj, post viva vagado jarara
En fremdaj landoj, havis strangajn ĉarmojn tia,
De longe nevidita, simpla vest' nacia,
Kiu rememorigis ilin pri juneco
Kaj malnovaj amaĵoj. Do, kun kortuŝeco,
Ili ĉirkaŭ tablon, rigardis scivole:
Tiuj petas, ke frunton ŝi levu bonvole,
610 Montru okulojn; tiuj, ke Zonjo ĉirkaŭe
Turniĝu; ŝi turniĝas, sed kiel antaŭe,
Kovras per man' okulojn. Tadeo atente
Ŝin rigardis kaj manojn kunfrotis kontente.
Ĉu la robeton iu konsilis prudente,
Ĉu instinkte ŝi sciis (ĉar knabin' divenas
Ĉiam instinkte, kio al ŝi plej konvenas),
Sed, unue dum vivo, Zonjon en mateno
Pro obstinec' insultis onklin' Telimeno:
Zonjo kun plor' rezistis al modornamaĵo;
620 Oni ŝin devis lasi en simpla vestaĵo.
Ŝi havis longan, blankan jupeton el tolo,