Sinjoro Tadeo - Cindy

Kampuloj la plugilojn por semado tiris,
Sed ne ĝojis, ke longa vintro jam foriris,
Ne kantis; diligente ili ne laboras,
Semadon kaj rikolton kvazaŭ ne memoras;
Ili haltigas bovojn, ĉevalon erpilan,
20 Al okcident' rigardon turnas maltrankvilan,
Kvazaŭ tie miraklon atendus proksime,
Kaj revenantajn birdojn observas kortime.
Jam al hejmo alflugis cikoni' unua,
Etendis blankan flagon de printempo frua;
Poste venis kriemaj aroj da hirundoj,
Kiuj kolektiĝante super akvaj grundoj,
Prenas por nestoj koton el rigida tero.
En arbustar' skolopo flustras dum vespero.
Super arbaro flugas anseroj serie,
30 Kaj lace, por nutraĵo ili falas krie.
Sur ĉielo malhela gruoj krias ĝeme;
Noktgardistoj, aŭdante, demandas timeme:
Kion, en birdojregno, la konfuzo celas?
Kia ventego ilin tiom frue pelas? (1)
Jen novaj aroj: kvazaŭ piroloj, sturnetoj,
Aroj da kolorhelaj plumtufoj, flagetoj,
Ekbrilis sur altaĵoj, falas sur kamparo:
Rajdistar'! Strangaj vestoj, fremda armilaro!
La regimentoj marŝas: kvazaŭ neĝ' fandita,
40 Fluas sur voj' vicaro, la fere forĝita;
El arbar' nigras ĉapoj, bajonetoj brilas,
Infanteri' svarmas, al formikar' similas.
Ĉiuj al nordo! Kvazaŭ el sudlando varma,
Irus al ni, post birdoj, la popolo svarma,
Al fort' nerezistebla, instinkta, cedante.
Ĉevaloj, homoj, agloj, tage, nokte, konstante
Fluas; ĉielo flamas, ie bruloj ruĝas,
Tero tremas, kaj flanke fulmotondroj muĝas.
Milit'! milit'!... ne estis en Litvo angulo,
50 Ĝis kiu ne alirus ĝia krako, brulo.
Praarbarano, kiu laŭ avojkutimo,
Dum vivo ne eliris trans arbara limo,
Kaj sur ĉiel' aliajn bruojn ne komprenis,
Krom ventoj, kaj sur tero — krom bestegojmuĝo,
Gastojn nur vidis, kiam arbaranoj venis,