Sinjoro Tadeo - Cindy

Restis al mi de ŝia virto rememoro,
Kaj de ĉarmoj, kaj tiu ĉi ringo el oro.
Kiam mi ĝin rigardas, mortintino mia
280 Staras antaŭ okuloj: el favoro Dia
Ĝis nun, al fiamĉino, fidela mi restas,
Kvankam dua, sufiĉe bela Vojskidino,
Similetas al mia Marto, amatino!"
Tion dire rigardis ringon maljunulo,
Turnis manon kaj viŝis larmojn el okulo:
"Frat', li finis, ĉu iĝos fianĉa soleno?
Ili sin amas, vorton donis Telimeno".
Sed Tadeo alkuras kaj diras tre vive:
290 "Per kio mi redankos onklon efektive,
Kiu penas senĉese pri feliĉo mia!
Aĥ! bona onkl', mi estus feliĉe radia!
Se Zonjeto nun iĝus mia fianĉino,
Se mi scius, ke estos ŝi mia edzino;
Sed mi diros malkaŝe: fianĉiĝo mia
Ne povas tuj okazi; estas kaŭzo...kia?
Ne demandu...Se Zonjo atendi volontos,
Eble pli bonan, indan, baldaŭ min renkontos:
Eble konstanto gajnos reciprokon ŝian,
300 Eble iom ornamos gloro nomon mian;
Se baldaŭan revenon ebligos sukceso,
Tiam mi memorigos onklon pri l' promeso,
Surgenue salutos mi karan Zonjeton;
Se libera ŝi estos, mi petos maneton.
Nun mi eble por longe iĝas emigrulo;
Dume povas al Zonjo plaĉi aliulo;
Ligi ŝin, mi ne volas; pri reciprokeco
Peti, ne meritinte, estus malindeco!"
Kiam la vortojn diris junulo korsente,
310 Kiel du perloberoj, ekbrilis arĝente
Du larmoj sur pupiloj grandaj el lazuro,
Sur liajn ambaŭ vangojn ruliĝis en kuro.
Sed, el alkovprofundo, Zonjeto scivola,
Tra l' fend' aŭskultis, aŭdis pri interparola
Sekret' : kiel Tadeo, sen tim', simplavorte,
Konfesis amon — ŝia kor' ektremis forte —
Kaj ŝi vidis du grandajn larmojn en pupiloj:
Do, kvankam ŝi ne sciis pri sekretligiloj:
Kial li ŝin ekamis? kaj kial forkuras?
320 Ŝi malĝojis pro tio, ke li forveturas.