Sinjoro Tadeo - Cindy

Kun li ne repaciĝos sur tero sincere,
Kaj batali aŭ putri devas mallibere.
Do ili sin rigardis malgaje, silente,
Eksopiris kaj kapojn balancis konsente.
Polo, kiu pro tio ĉe popoloj famas,
Ke, pli ol vivon, sian hejmlandon li amas,
240 Ĉiam pretas forlasi ĝin, sur fremda tero
Travivi longajn jarojn en vaga mizero,
Batali homojn, sorton, dum en tondrvetero,
Lumas al li, pri servo al Patruj', espero.
Oni volas vojaĝi tuj; nur tiu plano
Ne plaĉis tiaforme al sinjor' Buĥmano:
Prudentulo en la batalo ne ĉeestis,
Sed, pri konsil' aŭdante, voĉon doni venis,
Trovis projekton — bona, volis aliigi,
Pli precize disvolvi, ekzakte klarigi:
250 Antaŭe kolektita estu komisio,
Por konsideri celojn de l' Emigracio,
Rimedojn, manierojn, rilatojn krom tio.
Mallongeco de tempo malhelpis, domaĝe
Plenumi, kion Buĥman konsilis tre saĝe.
Nobelar' adiaŭas, en vojon ekiras.
Sed Juĝisto Tadeon en ĉambron retiras,
Dirante: "Pastro! tempo estas diri tion,
Pri kio mi hieraŭ ricevis la scion:
KeTadeo sincere amas Zoifieton;
260 Antaŭ forir', li turnu je ŝia man' peton.
Kun onklin' mi parolis: ŝi fine konsentas;
Zonjo ankaŭ pri volo zorganta kontentas.
Se ni ne povas paron tuj geedze ligi,
Estus bone, almenaŭ ilin fianĉigi,
Nun antaŭ forveturo: juna koro voje,
Kiel sciate, tentojn havas diversfoje;
Kaj ja, se edzoringon rigardas okulo,
Ke li jam estas edzo, memoras junulo,
En si al fremdaj tentoj estingas fervoron;
270 Ĉar grandan forton havas edzringo sur koron.
"Min, antaŭ tridek jaroj, venkis korinklino.
Kaj mi akiris koron de Marto fraŭlino.
Ni estis gefianĉoj; sed Dio ne benis
La ligon, kaj orfigis min kaj ŝin forprenis
Al sia gloro, belan, de Vojski idinon,
De bona amik' mia, Hreĉeĥo, filinon.