Sinjoro Tadeo - Cindy

Vunditaj, falis unu el Bartolomeoj.
Nobeloj el malmultaj paftuboj nur pafas,
Malamikon per sabroj prefere atakas,
Aĝuloj retenas; kugloj celon akiras,
Trafas, forpelas, korton preskaŭ malplenigas,
Kaj jam de biendomo fenestrojn tintigas.
Tade' virinojn ŝiirmis en dom', onklordone,
Sed aŭdante: batalo turniĝas malbone,
510 Elkuris; Ĉambelano sekvis kun palaŝo,
Kiun fine alportis laŭ ordon' Tomaŝo;
Li rapide kuniĝis kun nobeloj, fronte
Kuras kun sabro; sekvas nobelar' volonte;
La jegroj allasinte ilin, per subita
Kuglojhajlo ekŝutis: Razilo — vundita,
Pereis Isajeviĉ, Vilbik; do Kvestulo
Kaj Mateo nobelojn duflanke retiras:
Nobeloj malvarmiĝas el fervor, reiras,
Rerigardas; ekvidis ĉi tion moskvuloj:
Kapitan' Rikov pensas laste ekbategi,
520 El kort' nobelojn peli kaj domon ekregi.
"Formu atakon! kriis li, per bajonetoj!
Antaŭen! " Vic' elmetas tubojn laŭ stangetoj,
Klinas kapojn, ekiras, paŝon rapidigas.
Vane el flank' pafante, nobelojn haltigas:
Vico jam kortduonon pasis sen rezisto;
Rikov, montrante domon per spad", al Juĝisto
Krias: "Subiĝŭ, ĉar mi domon forbruligos! "
"Mi vin, vokas Juĝisto, en brulo rostigos".
Biendomo Soplica! se ne detruitaj,
530 Brilas sub poploj, viaj muroj blankigitaj;
Se najbarnobelaron Juĝisto ĝis nune
Apud gastamaj tabloj sidigas komune:
Certe li tie trinkas je Verŝilosano,
Sen kiu Soplicovon serĉi estus vano!
Verŝilon ne distingis kuraĝo supera
Ĝis nun: kvankam el trabo unue libera,
Li tuj en veturilo retrovis sturmakon,
Sian karan verŝilon, same kuglojsakon,
Li ne batalis, tial, ke al si ne fidis
540 Tutsobre; do li iris, kie tinon vidis,
Per man' al buŝo klinis de brando torenton,
Kaj kiam varmiĝinte sentis korkontenton,
Li surmetis ĉapon kaj prenis verŝilon,