Sinjoro Tadeo - Cindy

Kaj du vizaĝojn kovris unu ruĝetiĝo.
Tade' por ne konfesi pri sia distriĝo,
Diris: "Vere Rejtano, sendube kaj certe,
Stumpul' bela hindo; se ĝi kaptas lerte..."
— "Lerte? kriis Rejtano — do kaptus mallerte
720 Mia hundfavorato?..." Do Tadeo nia
Ĝojis, ke bela hundo estis sen mank' ia;
Domaĝe, li nur vidis ĝin apud arbaro;
Mankis tempo, konigi kun bona ecaro.
Nun Asesoro kalikon faligis plenan,
Kaj turnis al Tadeo rigardon venenan.
Li ol Rejento. malpli moviĝema, kria,
Malpli dika li estis kaj malpli statura,
Sed en balo, distrikta kunveno, terura.
Laŭ dir', pikilon havis li en lango sia;
730 Li sciis tiom spritajn serĉetojn komponi,
Ke ilin kalendaroj povus prese doni:
Ĉiuj malicaj, akraj. En la bona stato,
Li disipis post patro heredo, de l' frato
BIenon, figurante en la granda mondo;
Nun, oficist', graviĝis en distrikta rondo.
Li amis tre ĉasadon, parte por amuzo,
Parte, ĉar kornojsono, de pelistoj uzo,
Al li rememorigis, kiam en juneco,
Li havis pafistaron kun fama hundspeco:
740 Nun al li, el hundaro, du vertragoj restis,
Kaj kontraŭ glor' de unu, oni nun protestis!
Do li alproksimiĝis, glatis malrapide
Vangoharojn kaj diris malice, ekride:
"Hundo sen vost' — nobelo sen ofica ago;
Vost' ankaŭ multe helpas, dum kur' al vertrago.
Laŭ vi, stumpeco pruvas pri boneco ia?
Ni povas lasi juĝon al onklinjo via,
Telimen' En regurbo ŝi loĝis antaŭe,
Ne delonge distriĝas ĉi tie ĉirkaŭe,
750 Sed ĉason , pli ol junaj ĉasistoj komprenas:
Jen tiel, kun la jaroj, sperteco mem venas"
Tadeuŝ', kiun trafis tondrobat' subite,
Momenton senparole staris konfuzite,
Sed rigardis rivalon terure severe...
Ĉambelan' tiam ternis, ĝustatempe vere:
"Vivu!" ekkriis ĉiuj; li dankis kapkline,
Kaj, per fingroj, sonigis tabakujon fine;
La tabakuj' el oro, briliantkadreteto,