Sinjoro Tadeo - Cindy

Sed kiel homo saĝa, kun certopinio,
Kun kono de hejmlanda kaj genthistorio;
Li same konis leĝon, kiel mastrumadon,
Sciis pafistsekretojn kaj bestkuracadon.
Oni al li aljuĝis (pastro neas tion)
550 Strangan, de superhomaj aferoj, konscion.
Certe, ke veterŝanĝojn li bone komprenas
Kaj pli ofte, ol mastra kalendar' , divenas.
Tial, ĉu por komenci semadon sur bedo,
Ĉu grenon ekrikolti, ĉu dum ŝipekspedo (32)
Antaŭ proces' , aŭ iel interkonsentante,
Nenion oni faris sen konsilo lia.
Maljunulo ne celis al influo tia;
Kontraŭe, por seniĝi, gastojn mallaŭdante,
Plej ofte sen respondo puŝis for el domo.
560 Li konsilis malofte, ne al ĉiu homo;
Nur en aferoj gravaj eksterordinare,
Li diris opinion sian, vortavare.
Supoze hodiaŭ parton prenos volonte
Kaj persone stariĝos ekspedicifronte,
Ĉar li interbatiĝon amis en juneco
Kaj estis malamiko de la moskva speco.
Maljunul' sur soleca korto ĵus promene
Kantetis: "Kiam suno leviĝas matene" (33)
Kaj estis tre kontenta, ke iĝis serene;
Ĉar la densa nebulo alsupre ne iris,
570 Kiel kutime, kiam nuboj sin kuntiris,
Sed falis. Al nebulo manojn vent' etendis,
Glatige tuŝis, sterne sur kamparon sendis;
Dume suno elsupre brilas milradie,
Teksas fonon arĝente, ore, ruĝostrie,
Kiel paro da majstroj en Sluck faras zonon (34)
Virgino, ĉe teksilo, trasilkigas fonon,
Malglatigas: elsupre teksisto, dum tio,
Ĵetas al ŝi fadenojn el oro, arĝento,
Purpur', kreante florojn: tiel teron vento
580 Per nebul' ĉirkaŭŝpinis, teksis sunradio.
Mateo finis preĝojn kaj varmiĝis sune;
Jam sian mastrumadon li komencas nune,
Portis herbon, foliojn, ĉe domo sidiĝis
Kaj fajfis: tuj kunikloj svarm' el ter' ŝpruciĝis.
Kiel narcisoj, super herbon ekflorante,
Blankas longaj aŭdiloj; sub ili, brilante,
Tralumas okuletoj, kiel sangrubenoj,
Broditaj en veluron de herbokusenoj.
Kunikloj staras rekte kaj ĉiu atente
590 Rigardas; lanugblanka ar' , fine momente,