GAVARO - Cindy

unu sekundon kun tiu, petega, de la forlasita povrulino. Kvazaŭ
tranĉeŝo. Bruske, li tiris sian novan konkeraĵon en taksion kaj
sage malaperis. Tiel rapide, ke mi eĉ ne havis la okazon pripensi
la ideon ĉu likvidi la friponon tie kaj tiam, aŭ ne. La kudristineto
aliflanke konsistigis obstaklon por lia ambicio. Li deziris ŝin
ekzilita al Luno. Repa, se necese.
Kolero tamen estas sensignifa koncepto por mi. Same kiel
kompato. Al mi estas glacie indiferente kion faras, aspiras aŭ
pensas miaj celtabuloj. Ĉu ili estas valoraj elementoj en sia
komunumo, aŭ superfluaj parazitoj. Ĉu suferantoj aŭ ĝuantoj. Ili
estas por mi nuraj ofoj, nuraj peonoj ŝovotaj sur ŝaktabulo.
Likvidotaj. Sen ke la motivo por tio tuŝas min.
Do, ĉar la plano antaŭvidis ke mi tranĉu la vivofadenon de tiu
malfeliĉa mildulino, anstataŭ tiun de la senskrupula deloginto, mi
tute ne hezitis. Jam estis mi ĉe la mizera bivako. Senbrue mi enplonĝis
la senĝojan ĉambreton. La kokidino sidis sur taŭzita litotolaĵo.
Eĉ ne moviĝis pro mia eniro. Ŝi nur alrigardis min per ruĝrandaj,
kaviĝintaj okuloj. El kiuj perlis plu neniu larmo. La tuta
rezervo kredeble estis sekiĝinta.
Mi faris geston, kvazaŭ por ion ekrasli. Sed abrupte ŝi eligis
dolorkrion. Malesperan. Eksaltis al la okulaĵo, kaj ĵete malfermis
ties klapojn. Rapidege ŝi grimpis sur la sojlon. Kvazaŭ sciureto.
Kaj lasis fali sian junan, delikatan korpon. Naŭ etaĝojn suben. Al
la ŝtonpavimo.
Post du-tri minutoj mi jam povis trastreki ankaŭ tiun eron de mia
agendo. Estintis facila ĝobeto. Mi eĉ ne bezonis apliki perforton.
Nek pafilon. Nek alian mortigan eŝon.
98
* * * * * * *
Tiam mi devis vere hastegi, se mi ne volis maltrafi la sekvontan
dupon en mia notkajero por tiu tago: grasa grapejdirektisto,
transen de la popolaĉa kvartalo. Li staris senbride fulmanta
kontraŭ kelkajn subulojn de sia stabo. Ekruĝegis lia dikvanga
napo. Jam de kelke da jaroj li suferadis je sekreta kormalsano.
Sed ne volis atenti la simptomojn. Ne havis eĉ onon da tempo por
tiaj privataj bagateloj.
Certe li miregis, vidante min ekaperi en lia luksa kratejo. Por
eksciti ĝis paroksismo sian laciĝintan korpomotoron; ĝis definitiva
kvietigo. Kiel sako da terpomoj li kolapsis antaŭ la konsternitaj