GAVARO - Cindy

JO – Jes.
MARCEL (palpante sin mem) – Ci ne agumis ĝin, ĉar mi ja havas
ĝin. (Li triumfe eltiras la monujon) Jen !
JO – Mi ne diris “nun”, ĉu ? Ci branocerbo ! Pli frue, en la trinkejo
de Fernand, kiam ci pensis ke ĝi estis perdita !
MARCEL – Nu do ?
JO – Nu do, mi agumis ĝin.
MARCEL (daŭre nekomprenante) – Ci !?
JO – Jes, mi ! (Post ioma interrompo) Notu, ke mi ne devigatis diri
tion al ci ! Sed mi diris por montri ke mi estas cia drugo !
MARCEL – Sed kie ci do forprenis ĝin ?
JO – Nu, el cia fosuĵo, diable !
MARCEL – El mia kio ?
JO – El cia poŝo ! Ho, kia lantulo !
MARCEL (heziteme) – Ci ĝin forprenis … el mia poŝo …?
JO – Ho, mi povas certigi ke mi faris tion preskaŭ senintence. Ci
sidis apud mi; mi vidis la randon kiu elstaris iom kaj tiam, kvazaŭ
maŝinece, mi eltiris. Pro la kutimo …
MARCEL – Tiele do, sekve … ci priŝtelis min ?!
JO – Tondre, jes !
MARCEL – Ci ŝtelis mian monujon, ci ?!
JO – Jes, jes ! Ho, mi ne estus devinta fari tion, mi konsentas. En
tiaspeca momento, ne estis deca konduto. Sed mi rimarkigas al ci,
ke ci ankoraŭ ne estis mia drugo en tiu momento; ne konfuzu !
MARCEL (konsternita, skuante la kapon) – Estis malbona ago !
JO – Mi scias !
MARCEL (sammaniere) – Jes, estis tre malbona, kion ci faris !
JO – Ne necesas ripeti tion kvindekfoje ! Mi scias, ke estis malbone,
jen !
MARCEL – Mian monujon! El mia poŝo ! Ci ! Jen la kulmino !
JO – Ĉu ci volas ke mi petu pardonon ?
90