GAVARO - Cindy

iĝi, ĉu ci komprenas ? Tial ili elektas metion, por la fegno. Ili
estiĝas bankistoj, notarioj, fabrikistoj de filmoj por la kinejo. Tiele
la licaro ne povas fari ion al ili. Sed ĉio-ĉi estas la sama supo kaj
ĉe la lasta juĝo ni ĉiuj estos estintaj konfipistoj ! Jen ! (Li volas
denove verŝi trinkaĵon por Marcel.)
MARCEL (rifuzante) – Ne, tute ne !
JO – Faru ja, la lastan !
MARCEL – Nu, certe la lastan, do. (Jo plenigas la glasojn. Ili
trinkas.)
JO – Jes, mia knabeto, estas tiel, ĉiuj konfipistoj ! Kaj mi eĉ
aldonas ion: estas ankoraŭ ni la malplej kokrecaj, se ci konsideras
ke ni neniam ion ungas de konata ĉeloveko.
MARCEL (kiu komencas taŭziĝi) – Ĉu vere ?
JO – Neniam ! Tio ne estas kutima.
LOULOU (levante sin sur kubuto kaj kun rideto rigardante al Jo) –
Kion ci diras tie ?
JO – Nu, ĉu ne prave ?
LOULOU (sammaniere) – Ho, mi ne scias; ja demandas tion al ci…
JO (komprenante) – Ha, jes ! Mi vidas kion ci volas diri. - (Al
Marcel) Ĉu ci scias pro kio ŝi diras tion ?
MARCEL (Kiel antaŭe) – Ne …
JO (al Loulou) – Nu, aŭdu, mi ĝin malkaŝos al Marcel !
LOULOU (skuante la kapon) - Tiam ci estas eĉ pli duraka ol mi
jam pensis … (ŝi rekuŝiĝas).
JO – Eblas ke mi estas duraka, sed li estas mia drugo ! Ĉu ne
vere, Marcel ?
MARCEL (same ebriete) – Jes …
JO – Kaj al bubulo oni ŝuldas la veron ! Ĉu ne vere ?
MARCEL (sammaniere) – Certe ! … (imitante ĵurligon en la
tribunalo) La veron, nenion krom la veron, la tutan veron. Diru
“mi ĵuras” …
JO – Bone ! Do, cia monujo, antaŭe, estis mi kiu agumis ĝin de ci.
MARCEL (sammaniere) – Mian monujon ??
89