GAVARO - Cindy

80
Prenita el Het Rosse Leven en Sterven van de Zandstraat (La Krimmedia
Vivado kaj Mortado de la Sablostrato), verkita de M.J. Brusse – Brusse’s
Uitgeversmaatschappij, Rotterdam 1917.
TOOSJE en KEETJE
We hadden dien avond alweer lang genoeg in den Polder geloopen; ‘t
was er zoo armoedig leeg met dat mistige weer … Jammerlijk triestig
galmde muziek om te dansen door de vaalkoude straat. En nergens
hadden ze volk.
“Kom, laat we na’ huis gaan. ‘t Geeft toch niets, vanavond.” Meteen
draaiden we ‘n steeg in, om uit het besmuikte weer naar de Coolvest
te komen – in wat gezelliger licht, voor zover dan onze binnenstad nog
gezelligheid hééft, als ‘t al wat later wordt. Want we liepen zoo’n
beetje te kleumen in onze kragen; huiverig, van die naargeestige
stemming. — Jonge ja, ‘t kan er soms gruwzaam troosteloos wezen !
Vooral in die dwarsstraatjes, die in zwarte verlatenheid toch maar
altijd wakker liggen te spannen of daar geen kerel langs komt
gezwalkt, om ‘m binnen te lokken en af te tuigen achter in hun
donkere krotten. In die gammele huisjes aan weerskanten van de
leege geul, waar je schrikt van een kat, die op ratten ligt te loeren —
en tusschen al die blind starende vensters met alleen hier en daar een
kier schemerlicht langs ‘n gordijntje of ze er bij een zieke waken.
Toen ging er op ‘t ketsend geluid van onze stappen door die
nachtstille steeg behoedzaam een rinkeldeurtje open; werd er
stiekem gesist en paaiend gelispeld. — “Goeien avond, Toosje,”
antwoordde nuchter hard de rechercheur. En in ‘t voorbijgaan nog
even vriendelijk achterom: “Maar stilletjes hè, vanavond ?”
Ze stond er even beduusd van na te giechelen. “Is me dàt effe wat! ‘k
Had u belam niet herkend hoor …” En opeens lachend naar binnen:
“Nee, maid !” gierde ze overdreven uit. Maar meteen bedacht ze zich
en riep ons dringend weerom, en haar schorrige stem werd vleiering
toen ze mijn leidsman vroeg: “Zeg meneer … heb je altemet nog niks
gehoord .. vanne Chris, asjeblieft ? “