GAVARO - Cindy

konsideris, vokis nin returni, kaj ŝia raŭka voĉo fariĝis flatema
kiam ŝi demandis al mia gvidanto: “Diru, sinjoro, ĉu vi eble ion
novan aŭdis … pri Chris, mi petas ?”
La knabino havis paron da beletaj okuloj kaj per tiuj ŝi rigardis la
detektivon timeme sincere: “Ne,” diris li bonvole, “nur pere de miaj
kolegoj, kiuj kunveturigis non Leumes en la trajno, ke li ŝajnis ne
tro ĉagreniĝi.”
“Kaj tiuj wiĉoj kun ŝinko ? – kaj tiuj buterkukoj ?” – avidis ŝi,
daŭre subridante.
“Nu, li krustumis ilin kun granda apetito … Ci ja ĉiam dorlotis lin,
ne vere, Toos ?”
“Dorloti !” ekdiris ŝi pasie, “se mi en iu vespero perlaboris kvardek
Guldenojn, tiam estis tridek kvin por li … Eĉ la grundo sur kiu li
iris estis miaguste ne sufiĉe varma …”
Kaj tiam, ree ridante pro sia kortuŝiteco, ŝi diris senkulpige: “Jes,
mi estas komplete enljubiĝinta en Chris, mi volonte konsentas.
Kaj tamen li povis agi kiel besto kontraŭ min … batis min en la
nokto per vipilo sufiĉe ofte … Tiu rigida dikfingro, pri kiu vi certe
ankoraŭ memoras, sinjoro, ĉu ne ? … Vi tiam ja mem vizitis lin en
la malsanulejo ?”
“Tiun fojon pro la skabio ?”
“Aĥ ne, tiun fojon kiam mi pikis lin per tranĉilo … Mia dikfingro
daŭre restas rigida pro ĝi; komprenu: ĝi deglitis, la artiko ekpendis
malfikse. Ĉu ne strange kiel oni povas konduti ? Kaj nun,
ke oni forkondukis lin de mi, miaj brakoj estas kvazaŭ senmuskolaj
… Akceptas mi plu neniun knabegon supre … ĉu vere
aŭ ne, Kee [Catharina] ?”
“Jes,” – brue ridis Keetje de malantaŭ la verŝokesto, kvazaŭ ŝi
estus iom pjanja – “jes, ŝi fandiĝas pro sadneso, tiu tratruita
lombardotikedo. Aĥ, bubino, serĉu zabavlon … Ĉu ni povas trinki
glaseton je via kosto, sinjoro ?”
“Ĉu ci scias, kio li kunportis de ci, Toos?” denove demandis la
civilisto bonkore — “Cian hartufon kaj cian testudan kombilon.”
Kaj ŝi, ĝoje surprizite: “Nu, atenoje, tiujn mi ege serĉadis !”
“Eble kiel memoraĵojn, ĉu ?” — alrigardis ŝin mia gvidanto
demande. Sed je tio Toosje deturnis sin, malestime glutante tra
siaj larmoj: “Kiel sciu mï, kion tiu duraka …”
78