GAVARO - Cindy

4.2 Amo de Piĉulino
Antaŭ la unua mondmilito, la urbestraro de Rotterdam en
Nederlando decidis malkonstrui fifaman kvartalaĉon kaj
anstataŭigi ĝin per pli higienaj kaj komfortaj domoj. Ĝia
proletara loĝantaro devis malaperi. Pro ŝato por tiuj mizeraj
homoj kaj kompato pri ilia situacio, la aŭtoro, M.J. Brusse,
decidis verki dokumentan skizon pri ilia vivo kaj pri la
kondamnita pentrinda ĉirkaŭaĵo. Li akiris la helpon de
civilpolicisto, kiu bonege konis la kvartalon kaj ĝian
kanajlaron, kaj kiu gvidis lin malantaŭ la kulisojn
Tiun vesperon ni estis denove dum longa tempo promenadinta en
la Poldero-kvartalo; estis tiel mizere malplena tie, en la nebuleca
vetero. Domaĝe malĝoje resonis dancmuziko tra la pale malvarma
strato. Kaj nenie troviĝis klientoj en la drinkejoj.
“Venu, ni reiru hejmen. Estas ja vane hodiaŭ vespere.” Je tio ni
enpaŝis strateton, kiu ebligus eliri el la ŝmireca vetero kaj al la
Cool-remparo, al iom pli sociama lumo… kiom “ankoraŭ” posedas
nia urbocentro sociamon en malfruaj horoj. Ĉar ni estis sufiĉe
fridum-antaj en nia supren klapitaj kolumoj; frostotremaj pro tiu
malgaja etoso. — Tondre jes, kelkafoje povas esti kruelege
senkonsole tie !
Precipe en tiuj transversaj stratoj, kiuj en sia nigra dezerteco
tamen ĉiam maldorme sidas lukantaj ĉu pretervagas bubego, por
logi lin internen kaj por, malantaŭe en siaj mallumaj domaĉoj, lin
agumi; en tiuj kadukaj loĝejoj, ambaŭflanke de la malplena sulko,
kie oni ektimas pro kato kiu sidas embuskante ratojn — kaj inter
ĉiuj tiuj blinde fiksrigardantaj fenestroj nur ie-tie fendeto de
duonlumo laŭ la borderaĵo de kurteneto, kvazaŭ oni estus tie
gardanta malsanulon …
Tiam, je la klakbruado de niaj paŝoj tra tiu nokte kvieta
stratetaĉo, singarde malfermiĝis tintopordeto; iu trompkaŝe siblis
kaj lispis alloge. — “Bonan vesperon, Toosje [Antonia]” —
respondis aferece maldelikate la policano. Kaj, ĉe la preterpaso,
afable aldonante trans la ŝultron: “Estas kvietete hodiaŭ vespere,
ĉu ne ?”
Konsternite, la virino staris unu momenton subridanta. “Jen
surprizo! — Navere, mi ne rekonis vin, sciu …” Kaj subite ridante
alinterne: “Ne, bubino!” ŝi ekridegis troige. Sed tuje ŝi re-
77