GAVARO - Cindy

5. Ĉu la vortaro pro tio ne iĝos supermezure ampleksa ?
Rilate abundon de ksenismoj, oni rimarku ke ankaŭ pure stilfiguraj
dirmanieroj, por donita nocio, diferencas de unu nacilingvo
al alia, kaj sekve de tio abundegas. Esperanto ne povos ne akcepti
ĉiujn tiujn egalrajte, laŭ la kaprico de ilia apero por tradukado.
Por “policano” ekzemple, mi jam renkontis ekvivalentojn kiajn
“kaptoviro, platpiedulo, bastonsvingisto, perdriko, oficiro, ŝerifo,
drako” en nura manpleno da naturlingvoj. Ankaŭ tie-ĉi ni do
devas fidi je kutimo kaj uzado por fari la bezonan selekton.
6. Ĉu tiu aplikado de ksenismoj tute fremdaj al fundamenta
Esperanto estas vere nepre necesa ?
Mia regularo devigas neniun al uzado de ksenismoj. La principoj
de simileco kaj simpleco estas miaj personaj gvidiloj (konsiloj) en
tradukado, sed ĉe reala aplikado ĉiu uzonto de Gavaro evidente
mem elektos ĝis kiu grado tiu redonos slangajn fremdvortojn, aŭ
ĉu li/ŝi utiligos ilin entute. Se li kapablas fidele traduki per pure
klasikaj vortkonstruoj, des pli bone. Mi povas nur antaŭciti la
vortojn el mia enkonduko al la Krestomatio Parto: “Ne kritiku en
la internacilingva traduko tion kio eventuale estas kritikinda en la
nacilingva originalo.”
7. Kial enkonduki la personan pronomon “ci” dum ĝi estas malaperanta
aŭ plene malaperinta en aktuala Esperanto ?
Mi (re)enkondukis ĝin, ĉar en pluraj lingvoj la diferenco inter
familiara kaj ĝentileca alparoloj ankoraŭ ludas gravan rolon,
precipe en dialekto kaj slango, kie ja tre nete sentiĝas la socia
kontrasto inter “dece” norma burĝaro kun sia polurita parolmaniero
kaj la “senmorala” proletaro kun ties spitema lingvaĵo.
56