GAVARO - Cindy

Post unu-du horoj da romplaboro la brulrezista ŝranko malfermiĝas kaj la rabaĵo
estas profitiga: li tenas horloĝon, faskegon da monbiletoj kaj du orajn ringojn en la
manoj. Ĉio en sakon kaj fuĝi nur.
Post tio estas ankoraŭ afero likvidi la rabaĵon kaj trovi ricelanton, kiu pagos plej
altan prezon por ŝtelitaj varoj, kvankam ĉiuokaze estos nur porraba prezo. La
vestaĵojn kun la ŝuoj kaj la resto ili ĵetas en la riveron. Nenion komuniki, ankaŭ ne
al la edzino, ĉar minacas kondamno al du jaroj da karcero, se oni tamen arestus
ilin pro klaĉado.
* * * * * * *
La supra modelo estas malbonega pro du motivoj: en ĝi tro
abundas slangaĵoj kaj la rakonto mem estas senviva, preskaŭ
oficiala raporto. La unua kripleco estas senplie evidenta; mi ne
bezonas komenti ĝin. Koncerne la duan: slangaj vortoj kaj
esprimoj preskaŭ neniam rolas en serena, priskriba framo. Ili
hejmas kaj vivegas nur en vile eposa, dialoga kunteksto. Oni do
ne utiligu ilin por pentri la belecojn de montara sunsubiro; oni
utiligu ĝin por la ago, la dramo, la emocio, la aĉa kaj fia evento.
Eventuale, tiuj povas havi la formon de beletraĵo, kiel mia propra
modesta provo “El la Agendo de Murdisto” klopodas demonstri,
sed ĝeneralregule rolantoj en slanga historieto ne estu tiaj lignaj
poliĉineloj el pupteatro; ili estu vivantaj, baraktantaj, blasfemantaj,
blufantaj homoj, kiuj provas ekzorci la minacon de sia
momenta situacio, ellasante la bolantan galon de sia animstato
tra la valvo de spitante pipra lingvaĵo.
Kaj nun sufiĉe rezoninte. La ĝeneralajn pripensojn, en tiu-ĉi kaj
en antaŭaj ĉapitroj, oni trovos pli detalaj kaj aranĝitaj en la
sekvanta parto “Metodo”. Carl SANDBERG iam diris ke “slango
estas lingvaĵo kiu demetas sian jakon, kraĉas en la manojn kaj
eklaboras.”
Do, ek al la laboro !
39