GAVARO - Cindy

1.5 Ĉu slango ankaŭ en Esperanto ?
Kvankam slango do hejmas ën kaj fontas ël subsociaj klasoj de
homoj, ĝiaj terminoj kaj esprimoj ne necese restas ties ekskluziva
privilegio, kiel skizite. Iom post iom, frue aŭ malfrue, ĝi eksciiĝas
kaj estas uzata ankaŭ en la ĉirkaŭa mondo, ankaŭ de la ĝenerala
publiko; do ankaŭ de vi, kara leganto, kara koinea samidean(in)o,
en via gepatra lingvo. Eĉ se nekonscie, pro altrudo de modovortoj.
Se vi do uz(et)as ĝin plimalpli ofte, kun viaj amikoj, en via
laborejo, kun viaj klubanoj, en viaj amuzejoj, koncerne vian
gepatran lingvon — kial vi do ne kapablus fari same en
Esperanto? Aŭ ĉu vi deziras, ke tiu-ĉi restu por ĉiam nur
akademie strikta, altnivele abstrakta komunikilo de prudaj, senemociaj,
retorikaj homoj ?
Ĉu la hezitema vojo, kiun pionire montris al ni ekzemple J.F.
BERGER, per sia bela traduko de En Okcidento Nenio Nova, kaj La
Vojo Returne (ambaŭ fare de E.M. REMARQUE), aŭ Peter PENETER
per sia originala Libro de Amo, estu el beletrista — se ne el morala
— vidpunkto nura senmorgaŭa sakstrateto ?
Mi komprenas ke prudaj homoj, kiaj fakte estas ankaŭ mi,
abomenas trivialecon kaj pornografaĵojn; kaj do nepre ne estas
mia intenco speciale instigi al tiaj ! Sed mi — kaj vi — ankaŭ ne
estu blindaj antaŭ la reala vivo. Se tiu-ĉi manifestas sin ĝis en
beletro per nekonvena kaj nenorma lingvaĵo, tiel spegulante
gravan aspekton de la homa naturo kaj de la homa socio, ni farus
mal-bonan servon al Esperanto, malpermesante al ĝi akiron de
koncerna esprimilo. Ĉar ni enkarcerigus ĝin en lernejon kaj
akademion, ne lasante ĝin eliri en la straton, en la malkaŝan
intimecon de la hejmo, en la trinkejojn; kurte: en la realan socian
vivon. Esperanto ja fariĝos vera kaj kompleta lingvo vivanta nur
kiam povos ekzisti, laŭ difino de Delfi DALMAU “analfabeta esperantistaro”.
Ĝia impeto kaj sekve ĝia ekzisto estas cetere sentebla kaj rimarkebla
jam en tiu-ĉi nia ŝirmita antaŭprepara fazo movada, por ĉiu
kiu ne portas klapojn ĉe la okuloj. Alimaniere, kiel oni klarigu la
jaman aperon en Esperanto — sub la plumoj de niaj verkistoj —
de tabuaj slangaĵoj kaco, piĉo, fiki, kaki, pisi, ĉuro apud la
fundamentaj veteranoj “peniso, vulvo, sekskuniĝi, 14 feki, urini,
26
14. Sadisma preskoboldo difinis “fiki” en la unua versio de PIV jene: “seskuniĝi kun
virino” — ve, la malfeliĉa homino !