GAVARO - Cindy

Eduardo – Ni troviĝas en ĉeesto de la mistero de la memo. Kie
vagas en tiu-ĉi momento la memo de Agripina? Eble interne de vi?
Eble interne de mi? Eble en unu el aliaj miloj da memoj, da memmemoj…
Bluzulo – Bone, mi ventumas.
Eduardo – Ĉu vi kredas troviĝi en la Operdomo, juna amiko? Vi ja
ne ĉesas ripeti ke vi ventumas, sed vi restas tie najlita kiel sur
kruco!
Bluzulo – Bonvolu pardoni min, mi ja ne estas en bona formo.
Bone, mi do ventumas… ĉu eblas tra la fenestro?
Eduardo – Plivole tra la pordo, tamen: Simplescom Simplesques.
Bluzulo – Estas vero. Vi ja estas strangulo… Nu do, ĝis revido,
sinjo, adiaŭ! (Li malfermas malĝustan pordon.)
Eduardo – Sed ne, ne tratie, estas la necesejo!
Bluzulo – Ho, mi petas pardonon.
Eduardo (Kiam la junulo estas jam en la alia ĉambro) – Refojan
dankon! Transdonu miajn salutojn al via kara patrino!
(Reprenante sian libron) – Kie mi do estis leganta? … Ha jen! Nun
silenton, Agripina! Silenton! (Legante) “Jam delonge mi postulas
higienon de la idealoj, logikon de la dezirado. Tio kio pleje
distingas la infanan menson de la plenkreska, estas ke la unua
ne konsentas pri la memeco de la realo kaj anstataŭigas ĝin per
la bildo kiun formas la deziro. Estas domaĝe por la konfuzo de la
idealismanoj, komencante per la plej eminentaj — Platono aŭ
Kant — ke iu sorĉisto ne povas dum kelkaj horoj transformi la
universon laŭ la skemoj de ilia programo. Estus belege!” Ĉu ci
aŭdas, Agripina: be-le-ge !
(La najbara suĉinfano revekiĝas kaj eligas kriegojn.)
208
FINO