GAVARO - Cindy

Bluzulo – Bone, se tiel statas, mi ventumas… Strange impresas
min vidi kadavron en noktoĉemizo kaj kiu subite mutas
komplete… Antaŭ unu minuto, ŝi ankoraŭ volis doni al la mi la
noktopoton; kia situacio! Miaj pjernoj tremas.
Eduardo – Ĉu vi akceptus glaseton da likvoro? Ie mi ankoraŭ
havas malnovan restaĵon de menta alkoholo…
Bluzulo – Ne, dankon; ekstere atendas min Ĵoĵo, statuante; li
certe komencis jam ronĝi al si la ungojn!
Eduardo – Ah, vi havas alian memon kiu statuas. Alian memon.
Bluzulo – Ĵoĵo, mi diras. Estas mia pli juna frato. Li estas nur
sepjara, sed jam pli memstara ol mi… Se doni ekzemplon: kiam
kvinjara li komplotis por kidnapigi sin… urdire kun nia onklo…
Se ci ne volas min kidnapi. diris li al la lonoko, mi rakontos ĉie ke
ci kondutas fimorale… La lonoko ja iom kindanis, sed li fine
kunmajkis… Ili dividis inter si la elaĉetmonon. Imagu tian
karaton! Nur, la malfeliĉa frateto poste preskaŭ mortis pro surabundo
da ĉokolado.
Eduardo – Aha, kaj krom Ĵoĵo, ĉu vi estas unika filo? Aŭ eble…
Bluzulo – Mi havis ankaŭ kaĥinon – Manon ŝi nomiĝis – kiu
dekdujara jam spertis aborton; sed post ŝia tioma aborto, oni ŝin
operaciis vane kaj entombigis ŝin en dolĉeco. Malbona afero la
misnaskoj. Sed mi ne scias kial mi rakontas ĉion-ĉi al vi…
Eduardo – Kiu sin esprimas, sin fortigas. Esprimi sin estas
natura bezono por homoj, mia juna amiko.
Bluzulo – Bone, nun mi ventumas.
Eduardo – Eĉ la plej grandaj piratoj de la historio – Attila,
Ludoviko 11-a, Tamerlan, Napoleono – ne eskapis al esprimismo.
(La brako de Agripina subite etendiĝas kaj frapas la plankon per
obtuza bruo.)
Bluzulo – Merdo! La oldulino reviviĝas!
Eduardo – Sed ne, mia juna amiko, trankviliĝu, estas nur ŝia
brako kiu etendiĝis. Tute natura afero. La brakoj de ĵusmortintoj
kutimas etendiĝi pro lasta provo montri al ni iun direkton, kiu
restas obskura; ĉiam la saman direkton… specon de nevidebla
poluso…
Bluzulo – Bone, tiam mi ventumas; mi ne ŝatas vidi tiaĵojn.
207