GAVARO - Cindy

Agripina - Mi ne estas sola, sinjoro, estas ankaŭ maljunulo apud
mi. Bonvolu paroli al li, kiu nur legadas en sia libro… Ho, mia
koro !
Eduardo (streĉe laŭtlegas) – “Fine, estas ek-de la tri instancoj de
psika personeco, ke Freud eksplikas humoron: primitiveco kaj
ĝiaj instinktaj emoj; memeco, rezultanta el la interagado de tiu
primitiveco kaj la minacanta ekstera mondo; supermemeco,
frukto de edukado laŭ severaj kaj stereotipaj ordonoj.”
Agripina (malfacile spiregante) – Ho, mia povra amiko !
Bluzulo – Vi ja ŝtopas al mi la umbilikon, ĉu ?
Eduardo (samtone) – “Efektive, ekzistas turmento eterna en la
memo fronte al la danĝeroj de la ekstera mondo, turmento
neŭroza de la supermemo frunte al la instinktaj tendencoj de la
primitiveco…” (Li demetas sian libron kaj parolas al la junulo) –
Resume, mia amiketo, ci admirinde enkarnigas la primitivecon
kaj ĝiajn instinktajn tendencojn.
Bluzulo – Ci ja volas ĥaĥati, ĉu ? Mi, mi ne estas tie-ĉi por ĥaĥati.
La djengon, kaj tuje !
Eduardo – Ĉu la djengon ?
Bluzulo – Jes, la gipson, la kasafon, komprenu !
Eduardo – La kasafon ?... Ho, jes, en la ĉambropoto, mia amiketo,
en la ĉambropoto. (Li reprenas sian libron por legi plu.)
Agripina (per akra elkrio) – Eduardo !!
Bluzulo – La ĉambropoto ? Listenu, oldulo, ne tro puŝu min! Mi
ne kutimas lasi onin min burlari. Se vi ne volas cedi la plumbumon,
mi cedos al vi la ŝtalajn fabojn, mi !
Agripina – Mi atentigas vin, sinjoro, ke estas suĉinfano ĉe la
najbaroj, kaj se vi faros tro multe da bruo …
Bluzulo – Ili ja estas komplete kulpikitaj, tiuj du ! Bone, se tiel
estas, mi komencos per la oldulino. (Li proksimiĝas al ŝi.)
Agripina – Ne tuŝu min, sinjoro, ne tuŝu min!... Vi ja vidas, ke mi
plu ne estas dudekjara… Aĥ !
Bluzulo – La dineron !!
Agripina – En la ĉambropoto, sinjoro. Eduardo ne kapablas
mensogi, en la ĉambropoto… Sed restu tie, mi jam persone donos
205