GAVARO - Cindy

4.26 Eduardo kaj Agripina
204
René de Obaldia estas eminenta franca multverkisto (1918-
2xxx) de romanoj, rakontoj, teatraĵoj, eseoj, ĝenerale kun
persona stilo de la tn. “nigra humoro”, kiuj gajnigis al li
multenombrajn literaturajn premiojn kaj akceptigis lin en la
prestiĝa Franca Akademio.
Jen ĉerpaĵo el lia unuaktaĵo “Edouard et Agrippine”, origine
dissendita kiel radjo-ludo, poste eldonita ĉe Grasset, Paris
1967. Eduardo kaj Agripina estas geedzoj sesdekjaraĝaj.
Estas malfrue en la vespero. Ili sidas en komuna lito,
legantaj: li dikan filozofian libron pri Ekzistadismo, ŝi
ĵurnalon. La viro jam delonge pacience suferadas pro la
senĉesaj komentoj, mokoj, kaj kritikoj de sia edzino. El
ĉambro de la najbara domo aŭdeblas de tempo al tempo
ploregado de bebo. Tiu akra bruo ne ĝenas la edzon, kiu
cerbumadas trankvile kaj serene, sed des pli la edzinon,
kiu ekscitite plendas kaj vane provas inciti sian edzon ion
entrepreni. Ŝi ankaŭ komencas timi, legante en la ĵurnalo
pri lastatempaj rompŝteloj en la urbo fare de tiel nomataj
“nigrabluzuloj”, agresemaj kaj sendisciplinaj gejunuloj, da
kiuj oni renkontas en ĉiu kriza fazo de la socia historio.
Tiun timon ankoraŭ akrigas la fakto ke ŝi kaŝis ormonerojn
en la nokta ĉambropoto. Subite aŭdeblas en la apuda
ĉambro skrapetojn, kvazaŭ iu provus malfermi seruron. La
virino ekscitiĝas ankoraŭ pli kaj incitas la viron al ekago.
Sed tiu nur respondas per trankviligaj poeziaj frazoj.
Aŭdeblas pliaj bruoj, pro kiuj la maljunulino pli kaj pli
panikas, dum la edzo ĉiam same respondas trankvilige. Ĝis
fine …
(La pordo de la ĉambro brutale malfermatas, perpiede puŝita.
Ensaltas juna nigrabluzulo, revolveron en sia pugno.)
Bluzulo - La dineron, oldulino, aŭ mi cin konfitos !
Agripina – Ho, mia Dio !... Kion mi diris al ci, Eduardo ? Ho, ho,
ho, mia Dio ! … Eduardo ? Lasu cian libron, estas sinjoro tie-ĉi…
Estas malĝent… Ho, ho-la-la !
Bluzulo – Rapide, oldulino, ne perdu tempon! Mi jam havas 17
godojn. La dineron !