GAVARO - Cindy

scipovas kroĉeti, tiuj Gaskonanoj. Ne certas mi, ĉu ili enlitiĝas
kune kun la kokinoj, sed certa estas ke ili ne leviĝas kun tiuj, ne.
Post kiam ni estis rapidapaĉe trotintaj tra la kampoj, li kriis: halt!
kaj turnis sin tutkorpe por ĝui sian verkon. Bone. Antaŭ ni,
efektive, la grandega stako, sendube tiom alta kiom tri etaĝoj,
flamis kiel monstra torĉo, sur la hela kamparo. La stranga knabo,
manojn en la poŝoj, ŝajnis regali sin sufiĉe longe per tiu
spektaklo, kiu al mi prefere estus ĵetinta miedegon, al mi kiu
tiutempe havis la hepaton flava. Kaj tiam li diris, kvazaŭ parolante
al si mem: “Jes, estas tiele ke oni venĝas sin, kiam prezentas
sin la okazo. Des pli mave por la aliaj !”
Ankaŭ, kial ekzistas punlaborejoj por infanoj, kaj kiam mi devis
vivadi tie dum godoj ? Ĉar la patruno ne sukcesis dresi min ? Kaj
kio pruvas ke ŝi sciis kiumaniere fari ? Kial mi ne havas patron,
kiel la aliaj buboj ? Kiu diras ke tiu ne estus multe pli taŭge
edukinta min ? Ĉu ne estas bone sciate ke ne ekzistas pli dumba
io ol patrino por eduki sian ĉildon ?
Kun ili estas aŭ tute tio-ĉi aŭ tute tio alia: aŭ ili transdonas
nenion, aŭ ili transdonas ĉion; neniu mezvojo. Ili ribeligas onin,
aŭ ili trodorlotas. Ĉe mi estis la ribelo, sub tiom da maljustaĵoj, la
fajropikilo kaj la balailbastono. Ŝi diris, ke mi havas mavajn
instinktojn. Povas esti. Sed al kiu la kulpo ? Tutkaze ŝi ne devis
kakumi min ! Ĉu mi petis veni en la mondon ? Ĉu mi estas por io
en la naskiĝo ?”
Navernjak, respondis mi. Kaj tio kion ci diras, pri patrinoj kiuj ne
scipovas regi siajn damnitajn nervojn, kaj estas maljustaj tra tio
kaj ĉio, sub preteksto ke la malfeliĉa bubo havas nur la rajton enkasigi,
sen iam ion diri, mi iom scias ankaŭ mi. Estis preskaŭ
tiel, ke mi estis devonta leki la manon kiu teren batis min, kvazaŭ
kalbaĉon. Bone. Spite tion: esti venĝema kiel ci, estas serĉi
frutempan smjerton !
Fiku min ! li kriaĉis sovaĝe. Infano de la missorto ĝis la fino, do ?
Estu ! Sed tiam, li diris, grincante la dentojn kaj etendante
pugnon al la stako, kiu nun ŝajnis forglutonta la ĉielon per siaj
teruraj flamegoj, missorton al la aliaj ankaŭ ! Oni suferigis min,
des malpli bone, estu okulon por okulo kun mi ! Oni igis min
rabia: atenton al miaj hokodentoj !
Li preskaŭ timigis min, tiu junviro apenaŭ el sia kalsoneto, kaj
tamen, kompaniano. Mi kredas ke mi admiris lin en dolĉeco, pro
174