GAVARO - Cindy

Fidele al la plano, kiun mi estis skizinta, mi iras al la Placo de la
Kasteleto, kie loĝas Emilie. Mi renkontas ŝin ĉe Panjo Buntulino,
kiu estas unu el tiuj mizeraj domaĉoj kie, sub preteksto trinki
glaseton, akumuliĝas rubaĵoj de la prostituo.
Ĉar mi nun estis konata ĉe ili en mia travestio kiel vivĝojulo,
Emilie akceptis sen formalaĵoj duonlitron da vino, kiu baldaŭ
renoviĝis. Kiam mi vidis ke la vino komencas nebuligi ŝian
cerbon, mi ekparolas pri Hotot kaj montras lin malinda je la
korinklino kiun ŝi havas por li. Emilie volas scii, kial mi faras tian
rakonton. Mi ŝajnigas diskretemon. Estas nur maniero por inciti
ŝian scivolon ankoraŭ pli. Ŝi do insistas kaj iĝas tiel trudema, ke
necesas kontentigi ŝin. Tiam mi diras al ŝi ke, revenante de
, mi renkontis Hotot kun Félicité Renaud kaj ke,
post iom da kverelado pro ĵaluza motivo, ili finis per repaciĝo kaj
ien iris dormi kune.
Jen, diris Emilie, kaj mi, kiu stulte kredis ke ili jam ne vidadas
sin ! – Jes, ci estis ege dumba … Laŭ iliaj diraĵoj, mi vetus ke ili
slipis apud la Reĝa Palaco, en la pasinta nokto. – Ho, tamen ne,
Jules, ĉar li pasigis ĝin kun iuj amikoj. – Ha, estas vere, mi
forgesis: kun Linois, Bicêtre, kaj Caffin. – Kiu diris tion al ci ? –
Tondre, nu Hotot ! – Ĉu li ? – Sendube. – Jen kia li estas ! Al mi li
tamen nepre malpermesis paroli pri tio al iu ajn …! Sed diru mia
kara Jules, ĉu ci scias kien li iris kun Félicité ? – Jes, ĉe Bicêtre,
sed mi ne povas diri kie tiu loĝas, ĉar mi ja forgesis demandi lian
adreson. – Ho, sed mi scias: Bona-Putostrato, kvara etaĝo, ĉe
Lahire. Venu kun mi kaj ci vidos kiel mi traktos ilin ! – Ne estas
bona maniero: ni devas zorgi ne fari senbezonan nojson. Ci ja
fidas min, ĉu ne ? … Mi iros supren. Ci atendos min. Se mi
restos, tio pruvos ke mi trovis la birdojn. Tiam ci povos ciavice
supreniri. – Ci pravas, estas tiel: oni devas esti certa antaŭ ol
zagaki.
Mi prenas Emilie ĉe la brako, kaj ni direktas nin al la Bona-
Putostrato. Mi eniras kaj, post certiĝo ke Bicêtre estas hejme, mi
returnen iras al Emilie: Ni havas misŝancon, diras mi proksimiĝante:
Lahire, Bicêtre, kaj ties virino eliris por vespermanĝi ĉe
Linois ... Ĉu ci scias kie li loĝas, tiu Linois ? – Jes, ĉe sia patrino,
Joquelet-strato, sesa etaĝo. Venu ! – Mondon, ne, mi estas tro
laca ! Ni reludu tion iom poste. – Ho, mia katocjo, ne rifuzu al mi
tiun-ĉi servon, diras Emilie per peteganta voĉo. Kaj por decidigi
min akompani ŝin, ŝi faras al mi museton. Mi ŝajnigas cedemon
pro pura afablo.
163