GAVARO - Cindy

diversaj cirkonstancoj, mi pensis ke Hotot estas pli kulpa ol tiuj
kiujn li havis la intencon denunci, kaj ke li mem eble estas la
instiginto de la ĵusa rompoŝtelo.
Firmiĝinte en tiu-ĉi opinio, sekve de informoj kiujn mi akiris, mi
decidis purigi la socion de tiaspeca monstro. Mi igis lin kaŝobservi
fare de kelkaj el miaj policanoj. Kaj sciante ke li havas kiel
konkubinojn Emilie Simonet kaj Félicité Renaud, mi pensis
bezone eksciti la ĵaluzon de unu el tiuj virinoj, profite al la justico.
Fininte ĉiujn preparojn, mi vizitas lin en la , kie
li min atendas. Mi konvinkas lin ke li lasu sin aresti kaj konduki
al la provizora malliberejo, por tie konfesigi iun rabiston kiu
alvenus baldaŭ poste. Hotot konsentas kaj petas nur la permeson
interparoli kelkajn momentojn kun Félicité, kiu lin amas pasie.
“Iru,” mi diras, “sed ne restu tro longe apud ŝi. Poste ci iru, sen
perdi eĉ unu minuton, al la malgranda tabakfumejo en la Bulvardo
Montmartre, kontraŭ la Teatro de Varieteoj. Ci petos
botelon da biero kaj lokigos cin en la fundo de la butiko. Tuj kiam
ci vidos eniri du inspektistojn kaj unu pacoficiron, ci indikos cin
mem per la fingro, kvazaŭ por diri al ili ke ci estas tiu kiun ili
serĉas. Tiam ili arestos cin, kaj tuje kondukos al la Policoficejo de
la Liceo. Oni ricevis tie la ordonon gardi cin dum du aŭ tri horoj,
por ke la ladrono, al kiu ci devas eltiri karoton, jam vidu cin tie ĉe
alkonduko; tio malhelpos ke li ekhavu suspekton kontraŭ ci kiam
ci pridemandos lin en la arestejo.”
“Estas bone,” respondis Hotot, “estu trankvila: mi ludos mian
rolon por trompi eĉ la plej ruzan … Vi estos kontenta pri mi. Jes,
je la honoro de ladrono, vi povas fidi je mi !”
Post tiuj paroloj, ni disiras. Kaj dum Hotot adiaŭdiras al Félicité
Renaud, mi kuras al la prefektejo por igi la inspektistojn, kiel mi
al li anoncis, aresti lin en la tabakfumejo.
Volante certiĝi ĉu ĉio funkcias laŭ miaj planoj, mi postsekvas ilin.
Kaj baldaŭ mi ĝuas la plezuron vidi la viron streĉligita kaj
paŝanta, kun speco de triumfo, inter miaj viroj.
Ni lasu Hotot en la fortepiano luladi sin komence per espero kiu
ne realiĝos, kaj poste ekkoleri kontraŭ la kaporalon, la serĝenton,
kontraŭ la deĵoroficiron, kiuj obstine malpermesas al li eliri por
manĝi peceton, kvankam li protestas troviĝi tie nur “por la
kazaco”.
162