GAVARO - Cindy

por kontentigi la deziron je io amuza, aŭ almenaŭ plezuriga, por
alporti ŝanĝon. Tiel, slango estas rezulto de la homa ludemo; estas
porluda kreo de io nova, kie — laŭprincipe — nenio nova
necesis… Slango estas lingva luksaĵo, ĝi estas iu sporto.”
Certe elstara inter psikaj motivoj por krei kaj uzi slangon estas
ankaŭ timo antaŭ tabuaj nocioj kiaj: sekso, gravedeco, nasko,
malsano, morto. Anstataŭ la verajn vortojn tiu timo kreskigas
ĉirkaŭvojojn. Kaj pro la nepre ĉiutaga kaj ĉiuhoma rolo de tiuj
konceptoj, oni ne miru pri la labirinto de metaforoj ĉirkaŭ ili.
Precipe sekso alpremas tian stampon. Puritana mensostato ja
zorgis ke seks-objektoj kaj seks-meĥanismoj disponu en koineo
nur medicinajn fremdvortojn aŭ ekstreme palajn, kamuflantajn
esprimojn kiaj “organo, procedo”. Dume, la seksa instinkto estas
laŭnature sintruda kaj malkovra. En stato de seksa ekscitiĝo la
homo reestiĝas beste primitiva, lia/ŝia korpo postulas senrezerve
ĉion realigeblan, kaj liaj/ŝiaj pensoj tiam emas ĉion ĉirkaŭan
“seksigi”, ankaŭ pere de la lingvo. Tio klarigas la grandan inventemon
de slango ĉi-rilate, en ĉiu ajn lingvo, same kiel la floradon
de pornografia literaturo. Estas cetere facila tasko, ĝuste pro la
primitiveco de seksaj gestoj kaj korpopartoj; eblas aludoj el plej
malsamaj direktoj: piŝti, pruno, klabo, butonoj.
Ion saman oni povas diri pri blasfemoj: “Sur la maro de la vivo la
velado ne ĉiam estas flegme trankvila. Povas ŝanĝiĝi la vetero kaj
ekfuriozi uragano. Tiuokaze la homo povas perdi sian spiritan
egalpezon kaj li ekuzos ‘fortajn’ vortojn kiujn li kutime ne uzus: li
blasfemos, sakros, insultos, akre mokos aŭ vundos, ellasante la
galon bolanta en lia interno.” [G. FAULHABER]
El ĉiuj tiaj fontoj de temperamento kaj emocio la homo ŝprucigas
slangaĵojn. Aliflanke, mi opinias la rolon de la komunumo, de la
socio mem almenaŭ same grava. Persona invento ja trafus en
vakuon se ĝin ne akceptus kaj pludonus koncerna grupo; persona
spritaĵo iĝas “slango” nur se ĝi plaĉas al la grupo kaj estas imitata
de ties anoj. Sociologia kondiĉo por ekesto de slango estos do
ankaŭ la formiĝo de sufiĉe hierarĥia strukturiĝo en la grupo, tiele
ke eblas kontrasto inter kastoj, inter parolantoj de akceptinda kaj
ne-akceptinda lingvaĵo. Grupo al kiu mankas sento pri komuna
unueco, kiel foje kamparanoj, malofte inventas slangovortojn.
Sen fonetiko aŭ sintakso aliaj ol tiuj de la grupo, sen alia
semantiko ol tiu de la grupo, slanga vorto plaĉas al novico kaj/aŭ
aperas al li deviga kondiĉo por grup-aparteno. Se la individuo do
16