GAVARO - Cindy

“Tamen, Tony...” klopodis siavice la estro de la kajuto.
La Etjenano smotris lin unu sekundon, sendis rigardon al la du
aliaj igratantoj, piĉistoj kiuj laborigis siajn damaĉojn ie en Svisio,
kaj grumblis: “Mi scias, ke vi tri ne estas en la komploto. Do,
staru je ripozo ! Komprenite ?”
Per sia voruĵita pugno li faris signon al la kasoko. “Kiom da gipso
tenas ci en la grapuĵo ?”
La Pjernulo, kies flava haŭtkoloro ĝiris al griza, balbutis: “Dek du
cent Klabojn.”
“Metu ilin antaŭ min kaj preste !”
“Tony…”
Unu el la marorozoj estis leviĝonta proreflekse. Antaŭ la artilerio
subite direktita liaflanken, li residiĝis.
“Tiuj-ĉi pismoj estas al ni ĉiuj,” li spïte havis la kuraĝon daŭrigi.
“Ni estas regulaj. Ni ne frandis la ĉokoladon ke estas kukumisto
en la partio. Ke ci reprenu cian djengon, estas juste. Sed ne la
nian !”
La Etjenano aperigis komencon de cinika rideto elreviga. Malantaŭen
paŝante, li iris dehokigi sian surtuton. En unu el la
fosuĵoj li ŝtopis la P.38 kaj, surmetinte la vestaĵon, revenis al la
tablo. Per sia libera hando li kunrastis la kasafon, kiun estis sur
ĝin deponinta la lamulo.
“Vi elmerdiĝu inter vi !” li mordis el la buŝangulo. “Kaj nun ci,
la…” La Bordozano elpuŝis ĝemon. Sango ruĝe makulis la
blankan kolumon de lia silka ŝirto.
Tony lin alsmotris, poste reportis sian rigardon al la Nicano. Li
reparolis: “Nun al ci, junulo, por evitigi al ci fanfaroni ke ci
kukumis min ĉe la pokero, mi havigos al ci …”
Odoro pli forta ol tiu de fumo kaj alkoholvaporo diskrevis la
aeron. La Nicano estis kotaĉiginta sian brukon. Liaj fenestroj
malfermiĝis terurigitaj. La miedo gluis sur lian retinon grizecan
vualon; li certe plu ne multon distingis, tiu-ĉi specialisto de la
ĥugarado.
Dekonon de sekundo la ŝutilo de Tony eksaltis en la kavaĵo de lia
pugno. Estis ĉiam tiumaniere ke li kutimis pafi. Iom suben, por
reveni al la celataĵo. Trifoje sinsekve li disĵetis la karamelaĵon. La
150