GAVARO - Cindy

Wapenstilstand in het milieu
“Lange Daan, je bedondert me, jongen !” zei inpecteur Boyarski onder
bestraffend dreigen van zijn wijsvingertje. Ze stonden ge-tweeën tegen de
tapkast van Jetjes Cabaret geleund; buiten stond de zon hoog aan de hemel,
maar in de leutige lokaliteit scheen het altijd nacht te zijn.
Lange Daan spoog met grote minachting een vraagteken op de stoffige vloer.
“Een kwaaddenkend mens, is z’n bikkie niet waard.” Zijn knoestige pink wees
op het , dat hij de kleine man bij wijze van zoenoffer had
aangeboden.
Yarski zuchtte, klopte de Lange vriendschappelijk op de schouder, juist
boven het borstzakje op diens van knopen verstoken vest. “Ach Daan …”
mompelde hij hoofdschuddend. “Ach Lange, … verhip, wat zit daar ?” Zijn
vlugge vingers tastten over het groenglimmige oppervlak van Daan’s
borstbekleedsel.
“Hè ?” bromde deze onthutst, grabbelde in zijn vestzakje en viste er een
ouderwetse broche uit op, die hij met grote verbaasde ogen bekeek, terwijl
hij haar om en om draaide. “Verrek…” stamelde hij. “Ik zou d’r op kenne
zwere dat ik dat ding an Jetje kado had gedaan …”
“Foei !” riep de kleine inspecteur verontwaardigd uit. “Foei, Daan ! Je hebt
me dus toch besjoemeld !”
“Hoezo ?” informeerde de ander, plotseling achterdochtig.
“Zei je niet, dat de poet, die Jaapje Ladder meegebracht had uit de Betuwe,
plotseling verdwenen was ?”
“Ja. Nou, en ?”
“Ja… èn !” meesmuilde de kleine man.
Een kwaadaardig licht gloeide in de scherpe ogen van de Lange. Zijn vuisten
balden zich dat de knokkels kraakten.
“Hoe kom JIJ daaran, kleine ?!” siste hij. Zijn hete adem vleugde over
Yarski’s voorhoofd.
“Net zoals jij, Lange,” kwam het rustig antwoord.
Daan vocht in stilte. Je kon nooit wete … een mens most voor-zichtig weze
met een gladakker as deze hier …
147