GAVARO - Cindy

4.14 La Milionula Adoptofilo
La tradicio de bildstriaj felietonoj en Francujo estas jam malnova,
same kiel en aliaj landoj. Ĝis la komenco de nia jarcento ili
estis sufiĉe bonmoraj aŭ nur pure aventuraj. Sed en 1908 aperis
Louis Forton, kun novastila bildstriaro, kiu rompis kun la ofte
ŝajnvera kriteriaro de la oficiala burĝa socio, prezentante la veran
proletaran vivon kaj ĝian senmoralecon en ties plej fia —
kvankam humurplena — lumo: La bande des Pieds Nickelés (La
Bando de la Nikelpieduloj), en kiu la tri “herooj” estis nek
honestaj, nek sindediĉaj, nek ŝatindaj, sed estis metiaj trompistoj
kaj ŝtelistoj, senĉese en la ĉaso de novaj friponaĵoj, jen kun jen
sen sukceso. Iliaj fihistorioj vagis ien ajn laŭ la fantazio de la
aŭtoro, sed la kadro kaj etoso restis konstante samaj: tiuj de la
“maltaŭga knabo”. Nur unufoje, dum la Unua Mondmilito — pro
publika postulo pri patriotismo — oni vidis ilin, kurioze soldatvestitaj
— fari verajn heroaĵojn.
Ĉirkaŭ ili evoluis ĉiuspecaj mal-figuroj: kripluloj, malbeluloj,
memŝataj burĝoj, viragoj. La desegnaĵoj estis, same kiel la
enhavo, aĉaj, nekonstantaj, skizaj ĝis karikatureco. La tekstoj
kompreneble ankoraŭ situis tiutempe sub la bildoj, sed oni vidis
jam aperi ie-tie la konatajn modernajn “parol-balonetojn” kun
onomatopeoj kaj flankvoĉoj. Kvankam la rakontoj aperadis en
periodaĵo por infanoj (l’Épatant), iliaj temoj, sarkasma senmoraleco,
kaj sporadaj politikaj aludoj, forte alparolis la plenkreskan
legopublikon. Tio eksplikas ilian popularecon ĝis antaŭ
la Dua Mondmilito. Ĉefa kaj centra allogo de la “Nikelpieduloj”
tamen estis, ke ili parolis ne la oficialan francan lingvon de la
lernejoj kaj de literaturo, sed tiun aŭdatan en la ordinarpopolaj
kvartaloj de Parizo: l’argot du milieu (slango de la krimmedio).
Post la milito, en multe pli milda, stilizita, komika, kaj moderna
vesto, sed ankoraŭ same plenegaj je francaj slangaĵoj, ilin revivigis
la duopo Pellos (desegnado) kaj Montauban (rakontoj).
Tiele la mensa triopo de Forton plu vivadas post lia morto, kaj eĉ
trovis imitantojn en pluraj landoj, kun aliaj figuroj, sed same
satiraj kaj popularaj ĉe plenkreskuloj. [Komparu ankaŭ la
specimenon de la usona Li’l Abner-serio en mia “Popido”.]
139