GAVARO - Cindy

“Jen,” mi diris al Korzakov, enmanigante al li la leteron kiun mi
ĵus sigelgluis. “Iru porti ĝin al la indikita adreso. Estas je nur
kelkapaŝa distanco, ĉe l’alia flanko de la stacidomo, kaj klopodu
alkonduki aŭ la okon aŭ la djengon; ci transdonos al li tiun-ĉi
kitabeton.”
Mi elpoŝigis la malgrandan volumon de Villon. La kelnero ekstaris
flanken. Mi klinis min al Korzakov: “Tio valoras ĉirkaŭ 2000
Bokojn. Ne perdu la rombon kaj agu bistre!”
Korzakov rigardis min, surprizite. Li turnis kaj returnis la etan
Villon en siaj grandegaj manaĉoj. Estis tre antikva eldonaĵo: Lyon
1532. Li ŝajnis ne kompreni kion fari pri ĝi.
“Sage !” mi pafis. “Ŝtopu tion en la poŝon kaj senkotigu la
plankon.”
Li akaparis sian malnovan ĉapelon, batŝovis ĝin sur la kapon kaj
eliris ventrapide.
“Estas rara birdo,” rimarkis la kelnero.
“Jes, estas rara birdo.”
“Ĉu la sinjora moŝto deziras ion pluan?” ankoraŭ demandis la
kelnero.
“Ankoraŭ donu cigaron al mi.”
Ĉu Korzakov efektive revenos aŭ ĉu mi finos tiun-ĉi tagon en la
malliberejo ?
“Ĉu vi havas ĵurnalojn ?” mi demandis al la kelnero. Mi ekbruligis
la cigaron.
La kelnero alportis la ĵurnalojn.
Tio nomiĝas , kia beleta vorto ! Ĉu oni skribu
tion kun aŭ sen interliga O, mi cerbumis, suĉtirante je mia
cigaro.
Ŝajnis al mi, ke la kelnero nun kaŝobservas min.
Mi mergiĝis en la ĵurnalojn. Sed mi estis malatentema kaj baldaŭ
mi forpuŝis ilin, komforte dorsklinante min al la benketo, tirante
je mia cigaro kaj sendante blu-fumajn ringojn antaŭ min.
Estas nur en tiu momento, elstreĉante la gambojn, ke mi rimarkis
ke miaj ŝuoj estas ŝiritaj kaj malpuraj, kaj mi konsciis kiel aĉe mi
markizis.
123