GAVARO - Cindy

akratranĉan langon kiel ie ajn, precipe en Marseille. Ĉe Korzakov
la busto estis tute kovrita de tatuaĵoj, kio signifas ke ni devis
toleri piprizitajn spritaĵojn.
Sed mi tenis firman ideon en la kapo.
Tualeton farinta kaj la spiriton tre klara, mi kuntrenis non
Korzakov al bona restoracio, frunte kontraŭ la stacidomo. Je la
alia flanko de la stacidomo troviĝas la kvartalo de la Judoj; ne ia
getto, sed riĉa kvartalo kie loĝadas diamantistoj.
“Kio okazas al ci ?” demandis Korzakov, “ĉu ci akiris heredaĵon ?”
“Ne cerbumu, eksidu. Unue ni krustumu,” respondis mi. “Poste ni
ja vidos …”
Kaj mi mendis solidan tagmanĝon plus kelke da bonaj boteloj.
Korzakov manĝegis kiel kvaropo kaj mi samsam. Estis la dekdua
horo de la tago, kiam ni eksidis ĉetable.
Je la tria posttagmeze, kiam mi mendis kafon, likvorojn, cigarojn
kaj ankaŭ skribilaron, ni ankoraŭ ne estis kvietigintaj nian
malinofon.
“Iras pli glate,” diris Korzakov, ruktante orienteske. – “Kaj nun,
kion ni faros ?”
“Ni trinkos kafon.”
“Ĉu ci estas krezia ?” diris Korzakov. “Plivole ni surmetu la
kurbotojn, ni ventumu …!”
La salono estis trikvarone vaka. La kelnero en sia provizumejo. La
kasistino enfermita en sia siduĵo. La ĉefkelnero babilis kun sia
lasta kliento, iu maljuna sinjoro dekoraciita, kiu estis faldanta
sian servieton. Ni povis forkuri ! Kaj Korzakov okulumis al la
malfermita pordo.
“Ne,” mi diris al li. “Mi restas. Mi skribos leterpecon por ci, kiun ci
portos eksteren. Ni ja vidos la sekvon…”
La sinjoro ĥaĥatis. Li estis malantaŭen ŝovinta sian seĝon. Li
tenis sian cigaron oblikverze plantita. Li ekspedadis al si glasetojn
da maljuna Chartreuse-likvoro. Li preferis verdan anstataŭ
flavan. Li ŝercis kun la kelnero, kiu estis pasiginta provtempon en
Parizo kaj kiu demandis al li novaĵojn pri mi ne scias kiu trinkuĵo
de Montmartre, post ekfajrigo de alumedo.
122