GAVARO - Cindy

Het Wilde Westen
Ik verliet het bureau en liep in gepeins verzonken de Lindenstraat in, toen ik
plotseling mijn naam hoorde noemen. Hé, daar stond ome Hein, van wie ik in
Kamer 13 al het een en ander verteld heb. Mijn oude vriend stond in de ingang
van zijn deur behaaglijk aan zijn pijpje te trekken. Hij wenkte mij en liep
toen meteen naar binnen.
“Zo, jonge, hai je het druk in je fuikie ?” vroeg ome Hein, toen we gezeten
waren.
“Ik liep zo in gedachten, dat ik je haast voorbij zou lopen, ome Hein. Met de
drukte gaat het wel. Momenteel hebben we een snuiter in bewaring, die een
meisje van achttien gemolesteerd heeft.”
“Wat een bietser,” mompelde de oude man, terwijl hij dikke rookwolken
uitblies. “Het is me tegewoordig wat met dat jonge spul. Ze hebbe geen
verantwoordelikhaidsgevoel in derlui donder. In main taid hoorde je daor niet
van. Je ging ook op stap, maar je haolde het niet in je kersepit een meisie
pakan te neme. Toen ik met me schar verkering aanknoopte, zei der vaoder:
“Hoor es, Hain, ja haolt met Jans geen haorlemmerdaikies uit, want dan
begraip je het wel, hè !” En daorbai maokte die ouwe een gebaor, dat je wel
begreep. In zain jonge taid was ie geweest an de ouwe
stadsschouwburg. Hai was een effectieve Leidsebuurter en een reus van een
kerel. Net as nou kon je er ook in die dage kaortjes an de lokette kope, as je
er naor de ouwe kast wou. Maor in zain taid ging dat effe anders dan
tegenwoordig. Toen had je geen smeris om een ogie in het zeil te houwe. Het
was toen: wie de grootste krachtpatser was, won de koek. Je had natuurlijk
heel wat mensen, die graag een kaortje wilde hebbe maar niet tussen het volk
dorste vanwege de veldslage, die iedere morge voor de lokette geleverd
werde. Nou was me schoonvader een kerel, die voor een haitje per plaos z’n
bezighaid er in had de mense in de rai en voor het loket opzai te kaile en dan
kaortjes voor deze en gene te neme. Nou, je begrijpt wel, dat ging niet altaid
zo fris, maor die ouwe die had wat in zain jatte, dat kan ik je verzekere. Als
ze kapsones maakte, dan riep ie: Hai was altaid voor zo’n knokpartai gekleed. As ie niks te
doen had, zai hai tege me schoonmoeder:
Nou, en as ie dan klaor was voor de wals, dan nam ie een flinke B.Z.K. achter
z’n kieze en liep op z’n rooie traipe pantoffels naar het plain. Soms was het
haokstuk, maor dan gaf ie se een soejan op derlui klabbes, dat ze meteen
ware uitgeteld. De kerels achter het loket hadde de stuipe voor hem. Op een
116