GAVARO - Cindy

estis virego kiu, por dogeto po sidloko, ŝarĝis sin flanken tolki la
homojn en la vico antau la giĉedoj, kaj tiam aĉeti tikedojn por tiu
aŭ aliu. Nu, ci komprenas, tio ne ĉiam iris glate, sed mi certigas al
ci, ke tiu oldulo tenis iom en siaj pinĉiloj. Se iu faris scoriton, tiam
li vokis: Li estis ĉiam vestita por tiaspeca polkopartieto. Kiam
li havis nenion farenda, li diris al mia bopatrino: Nu, kaj kiam
li estis preta por la kroĉetaĵo, tiam li verŝis alkinkon en la
kravaton kaj iris sur siaj ruĝaj kaŭĉukpantofloj al la placo. Iam
tiam okazis kroĉetaĵo, sed tiam li donis tian molotegon sur ilian
klapon, ke ili tuje estis elnombritaj. La buboj malantaŭ la giĉedoj
havis la konvulsiojn pro li. Iun vesperon, post kiam ili en la
mateno — por tiel diri — estis insultintaj lin, iun vesperon do, li
venis reguligi la konton. Ĝis klopado ne iris, ĉar unu el tiuj tikedvendistoj
proponis gluteton al li, por fortrinki la malpacon. Nu,
tiaspecaĵojn la oldulo ne abomenis; tiu certe ŝatis stekleton. Jes
ja, knabo, estis tiu la bona malnova tempo; oni nur serĉu tian
hodiaŭ!”, sopiris Onklo Hein, prenante tabakbuleton el sia kupra
tabakujo. “Sed rakontu jam,” daŭrigis li, “tiu knabego kiu sidadas
ĉe vi, ĉu li venas de tie-ĉi el la vesinaĵo ?”
“Jes, estas iu Jan Buller el la N---strato.”
“Kion diras ci? Tiun fiokon mi ja konas! Kaj tiu oko pojmatis la
knabinon tute sole ?”
“Li asertas, ke jes, sed tio estas mensogo. La infanino rakontas ke
ili estis triopo. Unu el la aro havus grandan nazon.”
“Unu havus grandan nazon,” ripetis Onklo Hein, penseme frotante
sian kalvan kranion per la tubo de sia pipo, “nature, jen ni
havas, mornulo !”
“Ĉu vere, Onklo Hein ?”
“Jes, la oko kun tiu granda nazo devas esti Gerrit la Grandulo, el
la Pumpostrato. Li laboras en la legomomerkato. Oni kromnomas
lin Kolbulo. Li kaj Jan estas ĵurfidelaj kamaradoj, oni vidas ilin
ĉiam kune. Ili aspektas kvazaŭ ĝemeloj. Ci nur iom sprafkiĝu; ci
trovos ke estis li.”
“Tio ŝajnas bonega ideo, Onklo Hein. Dankon, viro!”
115